Pamior kardynał Kazimir Śviontak.U biełaruskim duchoŭnym žyćci heta była asoba stanoŭčaja. Stanoŭčaść jaho vyjaŭlałasia, najpierš, u łajalnaści da biełaruskaha Adradžeńnia i biełaruskaj movy ŭ kaściole. Kardynał-palak nidzie, praŭda, hołasna nie vyjaŭlaŭ svajoj padtrymki biełaruščynie, ale jon nidzie i nie pieraškadžaŭ, nie vystupaŭ ź filipikami, nia haniŭ, nie kazaŭ niapraŭdu.
Jon byŭ aściarožnym dyplamatam, jaki nie piarečyŭ pryrodzie rečaŭ.I ŭžo za heta jamu vialiki dziakuj.
Na pierałomie 60-70-ch hadoŭ ja byŭ u składzie tvorčaj hrupy (Valancin Ždanovič, Uładzimier Karatkievič i ja), jakaja zdymała i pisała pra kaścioł Francyskancaŭ u Pinsku. Tam my paznajomilisia ź niehavarkim, zakłapočanym ksiandzom Śviontkam i dva dni pracavali ŭ kaściole Francyskancaŭ. Ksiondz pakazvaŭ usio, što my prasili, a ŭ kancy zaprasiŭ nas da siabie ŭ hości na abied.
Pabyvaŭšy ŭ jahonaj chacie, my zrazumieli, što ksiondz – asoba nia prostaj bijahrafii i surovaha losu. Śviontak skazaŭ nam tady, dzie jon byŭ u 40-ch i jak viarnuŭsia z HUŁAHu žyvym. Pamiataju taksama, što ja źviarnuŭ uvahu na jaho zaniatki i pabočnyja intaresy.
Ksiondz haniaŭ na dvuchcylindrovym matacykle, až pył kureŭ, fatahrafavaŭ vakolicy, zdymaŭ na kinakameru amatarskija filmy, filmavaŭ tumany i zołak nad Pinaju.Havaryŭ jon nia šmat i ničamu nie davaŭ svaich acenak. Ale ŭ mižčaśsi adčyniŭ, vidać, admysłova padrychtavanuju da našaha prychodu, tečku z papierami i pakłaŭ pierad nami niejki kaścielny dakumant ci ni z ChVI-ha stahodździa, napisany pa starabiełarusku na pažoŭkłaj porystaj papiery. Sercy našyja zatrymcieli. Śviontak maŭčaŭ.
Dyplamatyčnyja jakaści i vopyt pieražytaha darečna spatrebilisia jamu paźniej. Ale što ja zaŭvažyŭ jašče ŭ im tady, — heta adsutnaść fanatyzmu i paklikańnie viery (rysy ŭzajemaźviazanyja). Vidać, jany najbolš i paspryjali toj charakternaj stanoŭčaj jahonaj roli ŭ adradžeńni i raźvićci katalickaha kaścioła ŭ Biełarusi.
Viečny supačynak daj jamu, Boža. Jon zastaniecca ŭ pamiaci biełarusaŭ z pavahaj, pašanaj i dobrymi ŭspaminami.
