Alaksandr Łukašenka papiaredziŭ biełaruskuju moładź pra toje, što lohkaha chleba nie byvaje, a toje, što jany prymajuć za taki, akazvajecca zvyčajnym syram u pastcy.
«Kult hrošaj — heta iłžyvy kumir, jaki nie prynosić ščaścia, a tolki niavolić čałavieka.
Nie biarycie prykład z bahačoŭ, jakija prysvoili čužoje. Jany bahatyja, ale nie ščaślivyja, dy i bahaćcie ich, zvyčajna, nie daŭhaviečna»,— zajaviŭ A. Łukašenka, vystupajučy ŭ piatnicu ŭ Minsku na źjeździe Biełaruskaha respublikanskaha sajuza moładzi.
Jon adznačyŭ, što pierad maładymi ludźmi jość dva šlachi. «Možna ŭsio žyćcio badziacca pa śviecie, šukać, dzie ciaplej i lepš, možna zabycca pra Radzimu, stracić pamiać i karani. A možna paradkavać svaju ziamlu, bierahčy i pamnažać spadčynu, zavieščanyja prodkami», — skazaŭ A. Łukašenka. Pry hetym jon dadaŭ: «Pieršy šlach — heta šlach słabych, druhi — šlach hodnych i mocnych».
Łukašenka papiaredziŭ, što «nie byvaje lohkaha chleba, a toje, što zdajecca lohkim chlebam, potym akazvajecca zvyčajnym syram u pastcy». U hetaj suviazi jon uspomniŭ
«Hanarova było iści handlavać łachmanami na bazary ci svaim ciełam na paneli, a to i zusim adpraŭlacca na vialikuju darohu i stanavicca zvyčajnym razbojnikam i bandytam»,— skazaŭ jon. Pa jaho słovach, «takoje žyćcio vabiła mnohich, ale skančałasia jana zaŭsiody adnolkava — u balnicy, u turmie, a jašče horš — na mohiłkach».
U hetaj suviazi A. Łukašenka, źviartajučysia da moładzi, zajaviŭ, što «hetyja ŭroki nielha zabyvać i novym pakaleńniam».
