Sańnikaŭ havoryć prastudžanym hołasam.
— Vy ŭžo razmaŭlali z synam Danikam?
— Nie. Kali ščyra, ja nie hatovy pakul da hetaha. Treba spačatku pryjechać u Minsk.
— Vielmi prykmietna jak vy źmianilisia. Navat nie paznać biez barady.
— Dy nie toje słova! Pryvykaju. Tam ja nie hladzieŭsia u lusterka. Bo heta nie ja. Baradu nasiŭ 35 hadoŭ. Ja sprabavaŭ jaje adstojvać. Ale ŭ kałonii być z baradoj nie pałožana. Mnie zrabili jašče horš, kali zholvali baradu.
— Ci budziecie jaje viartać?
— Baradu adhaduju. I ja chaču adnavić svajo raniejšaje žyćcio.
— Danik budzie doma, kali vy pryjedziecie ŭ Minsk?
— Tak. Ja spadziajusia, jon budzie mocna spać. Ja paśla zony, z turemnym pacham. Nielha tak abdymać dzicia. Choć by vannu pryniać.
0
0
0
0
0
0
