Pasłuchać pieśni hurtu «Nielha Zabyć» z cyklu «Leanidy nia viernucca da ziamli» možna na ich staroncy UKantakcie.
Historyk i supracoŭnik muzeju Bahdanoviča ŭ Miensku Michał Baranoŭski raspavioŭ, što vychoŭvaŭsia pieravažna na rasiejskaj kultury – klasyčnaj litaratury j sučasnym roku. Praciahły čas Michał, navohuł, nie cikaviŭsia biełaruščynaj, pakul nie adkryŭ dla siabie ŭ 2008 hodzie paeziju Ŭładzimiera Karatkieviča:
«Dla mianie było adkryćciom, što Karatkievič – nia tolki prazaik, ale j paet. Pryčym, moj (!) paet. Pa-sapraŭdnamu prabirała. I zavis ja mienavita na vieršach i paemach z ramanu “Nielha zabyć”. A kali pračytaŭ raman, pieśni pajšli ledź nie adna za adnoj».
Kali piesień na teksty ź «Nielha zabyć» naźbirałasia kala piaci, Michał ujaviŭ sabie celnuju muzyčna-paetyčnuju dramu «Leanidy nia viernucca da ziamli». Mienavita taki pieršapačatkovuju nazvu mieŭ raman. Druhoje ž jaho imia «Nielha zabyć» stała nazvaj kalektyvu, jaki Michał sabraŭ ciaham 2009 h. Pavodle jaho słoŭ, prahrama atrymałasia vielmi eklektyčnaj. Da akustyčna-rokavaje asnovy muzyki dadali biełaruskaha kalarytu j akademičnych elementaŭ. Razam z tym melodyka, hitarnyja łancužki, temparytm, hałasavaja maniera – vielmi ŭłaścivyja tak zvanamu «ruskamu roku». Panuje adčuvańnie kuchonnaje viačorki, udzielniki jakoj troški prybityja, zasmučanyja j dyskaardynavanyja plaškaj partvejnu. Sam Michał Baranoŭski kaža:
«Kali mianie krytykujuć u suviazi ź «Leanidami…», to za žadańnie byccam by prymazacca da hienija albo za skupaść u vybary akordaŭ. Kaniečnie, jazyk nie pavaročvajecca kazać, što ja muzyku na Karatkieviča napisaŭ. Ja paprostu rytmizavaŭ jaho vieršy. Nie chaciełasia adciahvać uvahu ad tekstu».
Piesienny cykl «Leanidy nia viernucca da ziamli» doŭžycca bolej za hadzinu. Kampazycyi pieraciakajuć adna ŭ adnu. Padčas vystupaŭ Michał navat prosić publiku nie pieraryvać dzieju plaskańniem. Śpieŭ časam čarhujecca z deklamacyjaj, a mužčynski vakał z žanočym. To śpiavaje Nadzieja Proćka, viadomaja pa ansamblach Testamentum Terrae dy Pawa. Darečy, mnohija teksty ź «Nielha zabyć» užo kłalisia na muzyku roznymi bardami ad Kamockaha da Mikusa. Tym nia mienš, Michał Baranoŭski adstojvaje aryhinalnaść svajho padychodu:
«Tut my davoli enerhična ŭsio padajem, ekspresiŭna… Dla nas hetaja prahrama z adnaho boku – dobry piar, a z druhoha vialikaja adkaznaść. Bo ŭ kožnaha svoj Karatkievič. My vielmi imknulisia da taho, kab ludzi, jaki lubiać tvory Ŭładzimiera Siamionaviča, pavieryli j nam, što my nie sfalšyvili, pieradajučy jahony nerv».
Admietnaść prahramy «Leanidy nia viernucca da ziamli» j u tym, što emacyjny malunak na kožnuju pieśniu prapisany, ale mnohija instrumentalnyja partyi naradžajucca niepasredna padčas hrańnia, advolna j impravizacyjna. Pry mahčymym pašyreńni składu «NZ» znojdziecca miesca j dla inšych muzykaŭ. Varta adznačyć, što prahrama ŭžo nieadnojčy demanstravałasia ŭ biełaruskich muzejach dy navučalnych ustanovach. A aŭdyjozapis adbyŭsia ŭsiaho za čatyry hadziny. Hurt zapisvaŭsia žyŭcom, byccam na kancercie. Michał spadziajecca, kali-niebudź pierazapisać hety albom u narmalnaj studyjnaj jakaści. Miž tym, nastupnym krokam hurtu «NZ» stała novaja prahrama «Miesca mocy», amal całkam stvoranaja na vieršy spadara Baranoŭskaha. Jana jašče bolš cikavaja j bolš arhaničnaja za pieršuju, dy jašče pavinna zahučać u elektryčnaści.
