Vokładka «CHD».
Była ŭ «CHD» i asobnaja paetyčnaja humarystyčnaja rubryka. Jaje vioŭ Jazep Hiermanovič i pisaŭ u joj na vostrapalityčnyja temy.
Tut publikavalisia nie tolki materyjały na relihijnuju temu. Źmiaščalisia naviny Zachodniaj Biełarusi, SSSR dy ad usiaho śvietu: litaratura, padarožnyja natatki, karysnaja infarmacyja pa zdaroŭi dy haspadarcy.
Na apošniaj staroncy tradycyjna drukavałasia rubryka «Kutok žartaŭ». Źmiaščalisia aniekdoty na samyja roznyja temy. Mnohija ź ich nie adpaviadajuć kłasičnamu razumieńniu «chryścijanskaha źmiestu».
Vierahodna, niekatoryja z nadrukavanych aniekdotaŭ cyrkulavali ŭ hramadstvie i vyznačali peŭnyja nastroi, a inšyja prydumlalisia prosta ŭ numar siabrami redakcyi. Biełaruskija ksiandzy ŭmieli śmiajacca ź siabie.
Nižej padadzienaja padborka aniekdotaŭ z numaroŭ «Chryścijanskaj dumki» za 1930-ja. Łacinka, na jakoj drukavaŭsia časopis, pieradadzienaja sučasnym kiryličnym pravapisam.
* * *
Hość padčas abiedu da haspadaroŭ:
– Što za smačny abied, takoha šče nikoli nie jeŭ.
Na heta synok haspadara:
– I my taksama.
* * *
– Viedajecie, — kaža pan Brachoŭski pry stale ŭ haściach, — žančyna moža być niastrojnaja i niadobraja, niavietlivaja i niaščyraja, ale musić umieć dobra varyć. Najlepšym hetaha dokazam jość naša haspadynia, u jakoj my siońnia haścim.
* * *
– Baču, što tabie niešta dalahaje.
– Tak, bo maja žonka nie havora sa mnoj užo siem dzion. A viedaju, što kali jana hnievajecca, to nie havora vosiem dzion. Znača, chutka pačnie havaryć…
* * *
– Kali pamior moj muž, dyk i ja nie chaču žyć, pajdu za im!..
– Bojsia Boha! Daj ty jamu spakoju choć u hrobie!
* * *
– Jazep, ci heta ty vyrazaŭ z haziety artykuł «Jak dažyć da sta hadoŭ»? — pytaje žonka muža.
–Tak, daražeńkaja. Bačyš, ja nie chacieŭ, kab heny artykuł pračytała tvaja mama.
* * *
– Vy, pa-mojmu, užo daŭno zdali šafiorskija ekzamieny i dastali dazvoł jeździć, ale dahetul ja vas anirazu nie bačyŭ u aŭcie.
– Tak, ale z takim trudom zdabyŭ sabie prava jazdy, što nie chaču jaho tak chutka stracić.
* * *
Zadumienny prafiesar siadzić nad knihaj i zadumienna adhaniaje nadajedlivuju muchu. Kaža da žonki:
– Złavi ty jaje i, nie robiačy joj ničoha błahoha, vypuści za akno.
Na heta kaža jamu žonka:
– Dyk na dvare doždž lje!
– Nu dyk daj joj moj parason, — adkazvaje zadumienny prafiesar.
* * *
– Nie razumieju, jak adzin čałaviek moža zrabić hetulki pamyłak, — kaža vučyciel da vučnia. — Heta nie adnaho rabota, mnie pamahaŭ tata i siastra.
* * *
Vučyciel:
– Kim byŭ śviaty Pavieł?
Vučań:
– Nie viedaju.
Vučyciel padkazvaje:
– Ap… Ap…
– Aptekaram.
* * *
U restaracyi:
– Heta ž vy mnie padali sapsutyja jajki!
– Bačycie, ciapier śviet taki sapsuty, što navat kury niasuć sapsutyja jajki!
* * *
– Čaho ty pryjšoŭ da mianie ź pietuchom? — pytaje hadzińnikavy majstra ŭ sielanina.
– Moža, pan što daradziŭ by: zaŭsiody piajaŭ a šostaj, a ciapier pačaŭ paźnicca na paŭhadziny.
* * *
– Idzi pahladzi, ci raźnik maje cialačyja nohi?
– Chadziła, ale ničoha nie bačyła, bo raźnik byŭ u botach.
* * *
– Prykra mnie, što maja kuryca ulezła ŭ pana harod.
– Ničoha, moj sabaka jaje źjeŭ.
– Voś dobra, pana sabaku ja pierajechaŭ samachodam.
* * *
– Vaspan dyrektar ci ja?!
– Nie, nie ja dyrektar – vy.
– Dyk našto hłupstva havoryš?!
* * *
U archivie adnaho staroha kaścioła znajšli rachunak, jaki napisaŭ malar. Miž inšym, znachodzim u im hetkija zapisy:
1. Za źmienu i napravu dziesiacioch prykazańniaŭ – 2 rubli.
2. Za darobleny chvost piakielnamu cmoku – 2 rubli.
3. Za pavieličeńnie nieba i zroblenych niekalki zoraŭ – 3 rubli.
4. Za napravu ahniu piakielnaha –2 rubli.
i 5. Za pradoŭžańnie kanca śvietu, jaki byŭ zakarotki – 4 rubli.
