Viasna. Pieršaja zielanina, kvietki, hałasy ptušak, lohki vietryk. Usio heta tak ciešyć vočy, chočacca jak najbolš i najdaŭžej znachodzicca siarod takoha charastva, być u im, datykacca, na poŭniu nasyčacca łaskami pryrody. Tak jak i siońnia, tak zaŭsiody i 20 hod tamu ŭźnikali takija pačućci. Na vialiki žal, tady nichto nie papiaredziŭ ludziej, što hetaha rabić nia treba. Pieršym chto paviedamiŭ pra vybuch na Čarnobylskaj stancyi była ukrainskaja redakcyja hołasu Ameryki. Ale žychary tych rajonaŭ, jakija znachodzilisia davoli blizka da miesca vybuchu nia ŭsprymali ŭsuryjoz takoj naviny, bo nia ŭsie mieli mahčymaść słuchać hołas Ameryki, a ŭłady zamoŭčvali i nastrojvali tak, što niby ničoha nie adbyłosia.
Ale ŭ chutkim časie ŭźnikli prablemy z žyviołami i ptuškami — niešta niezvykła i dziŭna jany siabie pavodzili, a praz tydzień pačali pamirać niemaŭlaty. Vialikaja kolkaść radyjacyi asieła ŭ bližejšych lasach u radyjusie 10‑15 kilametraŭ. Zahadana było spalić šmat hektaraŭ lasoŭ. Nie pamahło — radyjacyja razam z dymam pieramiaściłasia na dosyć vialikija adlehłaści. Navat u takim horadzie jak Maładečna ( jon znachodzicca prykładna ŭ 100 km. ad Vilni) u toj čas byŭ zafiksavany taki ž vysoki radyjacyjny fon jak i ŭ blizkich da ačahu rajonach. Tam pabudavali vialikuju spartyŭnuju škołu, u jakoj dzieci časta padali i tracili prytomnaść. Vidać nia viedali, što pry vialikaj radyjacyi fizyčnymi praktykavańniami zajmacca nielha. Z pačatku 90‑ch hadoŭ žychary pačali pierajaždžać u bolš čystyja rajony, ale mnohija ź ich užo mieli suŕjoznyja prablemy sa zdaroŭjem i nie mahli prystasavacca da novych umovaŭ. Z taho času šmat viosak vymierła, dy kab miesca nia było pustym ułady zasialajuć hetyja terytoryi inšamoŭnym nasielnictvam.
Ad radyjacyi tam usio niezvyčajna raście, čaho nie było da avaryi. Tyja chto žyvie na tych abšarach źjaŭlajucca abjektami vopytaŭ. Nad imi niehałosna pravodziacca eksperymientalnyja daśledavańni.
Pra ŭsio heta raspavioŭ na imprezie TBK 28 krasavika , pryśviečanaj Čarnobylskaj avaryi, žurnalist Andruś Staravojtaŭ, jaki sam u toj čas byŭ śviedkam hetych padziej.
U zali panavaŭ adpaviedny nastroj, jaki pieradavało azdableńnie zali: na jarka zialonym fonie, jaki tak blizki da viesnavoj zielaniny, raskidany raznakalarovyja kvietki — siarod jakich niekalki čornych (mastačka Krystyna Bałachovič). Padobny nastroj achoplivaje časta na mohiłkach, dzie jakija viasiołyja vianki kvietak , ale raptam sum — čornyja stužki i kryžy.
U druhoj častcy imprezy, pryśviečanaj paetyčnaj tvorčaści siabroŭ TBK, prysutnyja paznajomilisia z tvorami Viery Chamianiuk. Aŭtarka pračytała jašče nidzie nie drukavanyja vieršy, u tym liku i pra Čarnobyl. Darečy, TBK pracuje nad prajektam vydańnia knihi tvoraŭ siabroŭ TBK.
Jak zaŭsiody, źmiastoŭna i cikava vystupiŭ Aleś Adamkovič (žurnalist). Jon raskazaŭ pra śviatara Idelfonsa Bobiča, jaki ŭ 20‑ia hady pracavaŭ u Katedralnym kaściole ŭ Vilni, a słužbu pravodziŭ pa biełarusku. Ale, nažal, uładam heta nie padabałosia i doŭha pracavać jamu nie dali.
Staršynia Tavarystva biełaruskaj movy Jury Hil pradeklamavaŭ niekalki svaich vieršaŭ i paviedamiŭ prysutnym, što dziakujučy jaho namahańniam , biblijatecy ŭ Savičunach, što kala Vilni , nadadziena imia kłasika biełaruskaj litaratury Franciška Bahuševiča. Takim čynam u Litvie ušanavana pamiać vidnaha biełaruskaha aśvietnika.
