Źmicier Bartosik
Samaje darahoje, što ŭ nas jość
U Vilni na dniach adbyłasia vystava pad nazvaju «BelExpo». Matyvy, jakija prymusili biełaruskaje kiraŭnictva pakazać ŭsio, čym my bahatyja, u Litvie, što imkliva bahacieje, na žal, dobra viadomyja ŭsim. A tamu, matyŭ hordaści nie ŭźnikaŭ ad pačatku. Našaj savieckaj dziaržavie niama čym płacić susiedziam za prajedzienuju elektraenerhiju. Hadoŭ piaćdziasiat tamu čyrvonaściažnaja naładziła b tut parad ciažkaj vajskovaj techniki, i pytańnie było by źniataje. Zaraz ža časiny pajšli nieramantyčnyja. Tanki pajeduć pa Miensku. Na Vilniu pajšli traktary.
Atmasfera ŭ Pałacy sportu panavała chutčej žałobnaja, čym dziełavaja. Niešmatlikija naviedniki mlava soŭhalisia ŭzdoŭž stendaŭ. Pa televizary «Panasonic» demanstravaŭsia film pra Ehipet. Zahrobny hołas dyktara na ŭsiu zalu raspaviadaŭ pra žyćcio faraonaŭ. Što značna nadavała vystavie zahadkavaści. Pavodle jakoha pryncypu padbirałasia pradukcyja, zrazumieć ciažka. Ad suzirańnia stvarałasia ŭražańnie, što arhanizatary «pa susiekach paškrabli», kab zapoŭnić arendavanyja płoščy. Choć zrešty, moža litoŭskuju publiku j zacikavili plastmasavyja taziki, elektryčnyja lampački dy homielskija parasony. Ci moža kamu ŭ jakaści suvenira spatrebiacca kirzovyja boty ŭzoru druhoj suśvietnaj, što nieparaŭnalna susiedničali z ažurnaj žanočaju bializnaju firmy «Miłavica».
Vielmi zabaŭlalny reklamny rolik ja mieŭ ščaście pabačyć la stendu firmy «Amkador». Na ekranie demanstravaŭsia śniehaŭboračny kambajn. Na tle raskošnaj mienskaj zielaniny jeździła čuda-mašyna. Paliravanyja łopaści pracavita zahrabali śpiakotnaje červieńskaje pavietra. «Ale čamu rolik nielha było źniać zimoju?» — ździviŭsia adzin litoviec. «U našaj krainie niama zimy, —rastłumačyŭ ja jamu, — tolki sonca kruhły hod, banany na hradkach i śniehaŭboračnyja kambajny na vulicach».
Ja bajaŭsia, što nie znajdu na pramysłovaj vystavie nacyjanalnaha kalarytu. I žorstka pamylaŭsia. Ja znajšoŭ jaho na stendzie suveniraŭ. Siarod sałamianych konikaŭ dy hlinianych alkaholikaŭ uzvyšaŭsia taksama hliniany milicyjant. Dakładniej, sudziačy pa amunicyi j vyrazie tvaru, amonaviec. Z kaburoju, racyjaj, tolki biaz pałki. Aŭtar hetkaha suveniru, napeŭna, čałaviek nie biaz humaru. A moža, jak u tym anekdocie, jon lapiŭ pažarnika, dy ŭsio roŭna atrymaŭsia mient. «I kolki kaštuje vaš miencik?» —zapytaŭsia ja ŭ žančyny za stolikam. «Praścicie, nie poniała?» «Skolko stoit eta prelesť?» — paŭtaryŭsia ja. «Heta samaje darahoje, što ŭ nas jość, biaź cieniu ironii adkazała kabieta, —cełych siem dołaraŭ».
U mianie byli hetyja hrošy, ale kuplać «samaje darahoje što ŭ nas jość» ruka nie padniałasia. Vystavaju ja zastaŭsia całkam zadavoleny. U tym planie, što lišni raz upeŭniŭsia — lepš za ŭsio ŭ hetaj dziaržavy atrymlivajucca vajskovyja parady i referendumy. Tamu za dziaržavu mnie nia kryŭdna. A ŭ mahčymaściach krainy ja sumlevaŭ pakul nia maju.
P.S. Moj znajomy biznesmen, jaki naviedaŭ vystavu nie ŭ jakaści paskvilanta, ćviorda vyrašyŭ nabyć dva mienskija ekskavatary. Matyvy — u Litvie j taho niama. Značyć, prarviemsia.
