sabačyja historyi
Sajuz nierušymy
Ad Hraždana
Va piervych strakach pišu Vam z aharčeńniam atnasicielna vaprosa pra Hraždana i Sabaku. Vot Vy napiačatali staćciu “Himn-kanstruktar” ad imieni bydta by Hraždana. A dzie Sabaka — vierny druh i tavaryš, možna skazać, usiaho čałaviectva? Eta — va-piervych. Va-ŭtarych, Hraždan u staćci zusim nie nastajaščy Hraždan, jak pradstaviciel raboča-kraścianskaha naroda, jakim my źjaŭlajemsia ŭ našaj stranie, a naturalnaja padździełka!!! Što vidać z taho, jak jon vytaraščyŭ vočy i raziaviŭ rot na fotcy. K tamu ža, usiaho dva zuby ŭ rocie ŭ hetaha bydta by Hraždana. Značyć, vybili pa pjancy, jak u niaŭstojčyvaha cipa, u to ŭremia jak tolka adny ŭstojčyvyja Hraždany majuć prava rašać, jaki himn nužan RB, a jaki nilzia ni ŭ jakim razie.
Vam, hazetčykam, lapiej było b nia stavić śpicy ŭ kalaśnicy, a farmiravać abščeśćviennaja mnieńnie, na kožnaj stranicy napaminajučy, bieź jakich słovaŭ himn — nia himn. Słava heci takija: “Sajuz nierušymy respublik svabodnych spłaciła navieki vialikaja Ruś”. Da słovaŭ Kupała-Kołasa abraščacca nia stoić, bo kali b jany byli žyvyja na heta ŭremia, dyk chadzili b na micinhi i šeści ŭ piervych radach i razam z zubrom kryčali b “Žyvie Biełaruś!”
Kali ŭsio staniecca tak, jak ja chaču, budzie ŭćviarždzion očań prymianicielny himn, a kahda jaho budzie ispałniać arkiestar, usie Hraždany buduć stajać pa stojcy “śmirna”, i ja ŭ piervuju vočaradź, a moj vierny druh i sputnik žyźni Sabaka budzie vyć ad radaści. Charošy budzie himn, tudy jamu i daroha.
Z kamuniścičaskim pryvietam Viktaru Šnipu —
Hraždan z Baranavič
Panie Hraždanie,
ja Vam nijakaja nie mamaša i tym bolš nie darahaja mamaša! I nia treba mnie končyki palcaŭ całavać, bo ja Vas viedaju. Spačatku končyki palcaŭ całujecie, a paśla ŭ nas sa stała videlcy prapadajuć. Chopić mnie adnaho, što Vy Viciu Šnipa lubicie i šanujecie. Chłapčuk jon varty, kab za jaho pić nia tolki pačynajučy z polskich Kaladaŭ i skančajučy ruskim Vadochryščam, a i ceły hod naprapałuju, bo, jak Vy łaskava zaŭvažyli, jon choć i tvaram Łabećka, ale fajniejšy i švendajecca tolki pa filharmonijach i pa dzievačkach. Nu a toje, što jon ciahaŭsia da Lavy Taŭstoha, da Majakoŭskaha i da śviatych moščaŭ u maŭzalej, to heta, kajusia, moj niedahlad. I kryčała ja na jaho, i na noč milicyjantami strašyła, i dubčykam pa jaho niaščasnaj śpincy chadziła, a jon hnie svajo: “Budu synam Janki Kupały!” Nu što mnie ź im, parazytam, rabić? A pra nierukatvorny Vicieŭ pamiatnik ja daŭno ŭžo i biaz Vas viedaju. U jaho hetych pamiatnikaŭ, jak u mianie na prypieku pustych harškoŭ. I kazała jamu ja: nie rabi ty hetych nierukatvornych pamiatnikaŭ, bo da dabra jany ciabie nie daviaduć, a jon robić ich i robić. Nu voś i daskakaŭsia chłapčuk, i ciapier pra heta ŭsie viedajuć. Jamu słava. A mnie ślozy niečałaviečaskija. Tak što Vy, panie Hraždanie, sa svajoj šadeŭraj “Šachieryzadaj” u poŭnym adrubonie, i nie dačakacca Vam premii, a mnie ad Vas adšpiłki da pensii. A Vićku Vy bieražycie, bo jon jašče ŭsim nam pryhadzicca pry pastrajeńni na vočnuju staŭku i nam ad jaho budzie vialikaja karyścia ŭ smyśle nierukatvornaha pamiatnika, bo ja ŭžo ženščyna hadavanaja i nie pryvyčnaja, kab mianie nazyvali roznaj tam mamašaj i tym bolš darahoj mamašaj. Ja ž zaŭsiody
Vaša Mać
