Sabačyja historyi
Adnamu sabaku zachaciełasia stać načalnikam. Pajechaŭ jon na Narač, zakinuŭ sietku i staŭ čakać. Na treci tydzień vyciahnuŭ vialikuju žabu. I spytałasia žaba sabačym hołasam: “Što tabie treba?” — “Chaču być vialikim načalnikam”, — adkazaŭ sabaka. “Idzi damoŭ. Usio budzie pa-tvojmu”, — paabiacała žaba. Pryjechaŭ sabaka dachaty, a kala hanku jaho čakaje Hraždan: “Tavaryšu načalnik, padajcie na prapitanije…”
Adzin sabaka zajšoŭ u piŭbar. Vypiŭ kuflaŭ siem, i tut sušanaja ryba kaža jamu: “Prasi čaho chočaš, tolki nia jež mianie!” — “Chaču być maładym, pryhožym i bahatym”, — paprasiŭ sabaka. A Hraždan z-za susiedniaha stolika skazaŭ: “Ja nie mahu na takoje pajści. Mnie treba pasavietavacca ŭ orhanach…”
Adzin sabaka zabłukaŭ u lesie. Kab nie skanać nočču ad strachu, vyrašyŭ sam sabie zrabić śmierć. Znajšoŭ sabačyja hryby, a tyja i kažuć jamu: “Nia jež nas i prasi što chočaš!” Sabaka ŭsiu noč dumaŭ, što ž jamu zahadać. Ranicaj u hryby pryjšoŭ Hraždan i skazaŭ sabaku: “Ja viedaju, chto ty. Ty ŭ nas usich kačak macykletam padušyŭ…”
Adzin sabaka zalez da susieda ŭ jabłyki. Irvaŭ-irvaŭ, a pad ranicu pačuŭ: “Dastań mianie. Ja tabie dapamahu!” Heta havaryŭ zialony jabłyčak na samaj vieršalinie. Pakul sabaka lez pa jaho, zusim raźvidnieła. Vyjšaŭ z chaty Hraždan i, ubačyŭšy sabaku, skazaŭ: “Znoŭ amerykanskaha špijona skinuli…”
V.Š.
