Na Budsłaŭskim feście nia byŭ hadoŭ šeść. Mnohaje za hety čas źmianiłasia. Uračystuju imšu ciapier praviać nie ŭ kaściole, a znadvorku, dziela čaho zbudavany pry ścianie admysłovy draŭlany pamost ź mikrafonami i łavy, kab ludzi mahli sieści. Ciapier usim dobra vidać i čuvać. Choć bahata chto i staić — dzie ž nastaviš tych łavaŭ na dvaccać tysiačaŭ čałaviek. Druhoje mocnaje ŭražańnie — vierniki masava viedajuć biełaruskija malitvy. Časam lepiej za ksiandzoŭ.
Fantastyčna hladzicca ŭ ciemry pracesija z abrazom Maci Božaj Budsłaŭskaj. Kožny čałaviek niasie zapalenuju śviečku. Ad hetaha źziańnia, zdajecca, noč śviatleje. Bahata było maładych pałomnikaŭ, pieravažna studenckaha vieku. Śmiajalisia, piajali, tančyli, chvalačy Boha. Byli siarod ich i pravasłaŭnyja. Vializnyja čerhi stajali na spoviedź.
Stałyja ksiandzy ŭspaminali, jak pry savietach jeździli ŭ Budsłaŭ tajemna, chavajučysia. Ciapier z uładami kansensus: milicyja achoŭvaje mašyny i aŭtobusy viernikaŭ, staršynia rajvykankamu z žonkaj molicca razam z usimi. (Ich dy jašče českaha pasła zhadali jak «znakamitych haścioŭ» śviata. Pradstaŭniki Kamitetu pa spravach relihijaŭ, vidać, byli tut inkohnita.)
Papryjaždžali na fest i handlary: smažanaje miasa, cukrovaja vata, pieŭniki na patyčkach, samarobnyja cukierki, harodnina, sadavina, šyrspažyŭ — usio było ŭ ichnych namiotach. Handal i nabaženstva adbyvalisia paralelna. Kožnamu svajo.
Vasil Dubiaha, Miadzieł
