Pierad śmierciu Jandarbijeŭ maliŭsia za siabroŭ ź Biełarusi
Ź Zielimchanam Jandarbijevym ja paznajomiłasia pa-žurnaliscku. Adzin ź siabroŭ, jaki pracavaŭ na kanale ORT, pajechaŭ razam sa zdymačnaj hrupaj u Katar, kab zrabić siužet pra žyćcio byłoha prezydenta Čačenii. Adbyvałasia heta paśla padziejaŭ u «Nord-Oście», i tamu ŭvaha da hetaha čałavieka była vialikaja: čačenskaja tema znoŭ aktualizavałasia. Ja patelefanavała kalehu z ORT i paprasiła ŭviedać niejki kantakt ź Jandarbijevym, kab zapisać interviju.
Kali zvaniła, vielmi chvalavałsia — jaki ž jon? Pačuła vielmi spakojny, intelihientny, upeŭnieny hołas. Ja nazvałasia, i hołas Jandarbijeva staŭ vielmi viasioły: «Jak žyćcio? Skažecie, a jak tam, u Biełarusi, pažyvaje moj kaleha pa litaraturnych kursach Lonik Hałubovič? Pieradajcie jamu pryvitańnie…» Druhoje, što pačuła: «Vidać, nie zusim kiepska, što začynilisia hetyja datavanyja dziaržavaj litaraturnyja časopisy ŭ Biełarusi, — moža, źmienicca staŭleńnie da tvorčaści?» Treciaje — «A Łukašenka ŭsio ž troški pinaje Pucina za tranzyt paliva praź Biełaruś». Padumałasia mnie — akazvajecca, u takoj sytuacyi jamu da ŭsiaho kłopat.
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
Volha Karatkievič
