Kaliści nas sabrali z usiaho horadu j zrabili ŭ adnoj mienskaj škole spartovuju klasu — handbolnuju. I niejkim čynam trapiŭ da nas chłapiec-futbalist. My jaho zvali Vasilom.
Viasioły, kampaniejski: svoj chłapiec, siarod nas amal ničym nie vyłučaŭsia. Darma što zajmaŭsia futbołam dy z nami nie treniravaŭsia. Choć ź cikaŭnaści i jeździŭ, zdarałasia, pahladzieć, «jak vy kidajecie miačyk». Dalej havorka pojdzie nie pra našu spec-spartklasu, a pra hetaha chłopca — Vasila.
Z malenstva jon zajmaŭsia ŭlubionym vidam sportu ŭ svaim rodnym Babrujsku, dzie žyŭ z baćkami. Staŭ prykmietna vyłučacca siarod adnahodkaŭ dy padavać peŭnyja nadziei. Jaho zaŭvažyli mienskija «selekcyjanery» dy prapanavali pierajechać u Miensk, kab zajmacca futbołam na bolš prafesijnym uzroŭni. Tak Vasia apynuŭsia ŭ nas. My pryniali jaho pa-siabroŭsku, jak svajho. Na toj čas jon užo ličyŭsia samym perspektyŭnym junym futbalistam krainy.
Spačatku Vasil hladzieŭ na nas ledź nie z zamiłavańniem, ź niejkim dziaciača-junackim zachapleńniem, jakoje byvaje tolki ŭ pravincyjnych maładych chłopcaŭ, što traplajuć u «vialikaje žyćcio». My zdavalisia jamu ledź nie da kraju «prafesijnymi», u jakich usio — i žyćcio, i spabornictvy, i ŭzrovień padrychtoŭki — znachodzicca na naležnym uzroŭni. Chutka toje samaje źjaviłasia i ŭ jaho.
I ŭsio b u hetaj historyi było dobra, kali b nie adna akaličnaść. Baćki Vasila zastalisia ŭ Babrujsku, a chłopiec žyŭ u Miensku ŭ svaich babuli ź dziadulem. I kali my na tydzień i bolš źjaždžali kudy-niebudź za miažu na spabornictvy, vučoba spyniałasia. Vasil zastavaŭsia ź nieznajomym horadam sam-nasam, biez naležnaha nahladu. Što chłopcu było rabić adnamu? Chutka źjavilisia siabry, ź jakimi ŭ nas supolnych intaresaŭ nie było.
Jašče adnym faktam nie na karyść našaj školnaj administracyi było toje, što jana dazvoliła zrabić u pamiaškańni, dzie prachodziła pracoŭnaje navučańnie (u nas heta byŭ asobny budynak), vialiki kamputarny klub. I bolšaść padletkaŭ, niahledziačy na ŭsie «abłavy», siadzieła nie za školnymi partami, a za kamputarnymi stałami.
Tady j dla Vasila vialiki kamputarny klub byŭ sapraŭdnym dzivam. Darečy, akramia futbołu, Vasil vyjaviŭ niebłahija zdolnaści i da kamputarnych hulniaŭ. Spačatku jon naviedvaŭ hetaje miesca, tolki kali my byli na spabornictvach. A potym staŭ «prapadać» tam i zamiest urokaŭ, i zamiest trenirovak. Jaho nie zajaŭlali na hulni, usio čaściej sadzili na łavu zapasnych. Ale kamputarnaja lichamanka zaciahvała chłopca.
Chutka Vasil pierajšoŭ u paralelnuju klasu. Kazaŭ, što nadakučyli našyja biaskoncyja pajezdki, jakija «łamajuć jamu ŭvieś hrafik». Paśla 9-j klasy Vasil zastaŭsia na druhi hod. A nieŭzabavie i zusim źnik, my nia viedali, što ź im i dzie jon. Adno viedali dakładna: z futbołam Vasil skončyŭ…
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
Aleś Kvitkievič, Miensk
