На мінулым тыдні Беларусь наведала рэінкарнацыя Астапа Бендэра. Пра гэта мы яшчэ будзем расказваць сваім дзецям.
Фэльетон Лёліка Ушкіна.
Яшчэ ўчора прозьвішча Мар асацыявалася ў мяне зь нейкім славутым мовазнаўцам пачатку мінулага стагодзьдзя. Здаецца, ён шарыў у каўкаскіх мовах. На мінулым тыдні з афіцыйных СМІ я даведаўся, што існуе яшчэ адзін Мар. Аркадзь Мар, як ахарактарызаваў яго бацька, — прадстаўнік «той долі амэрыканцаў, якія аб’ектыўна мысьляць і цьвяроза ацэньваюць рэальную грамадзка-палітычную і эканамічную сытуацыю ў Рэспубліцы Беларусі». Мар прыехаў у сінявокую па замове рэдакцыі газэты «Русская Америка» («РА»), якая выбрала Лукашэнку чалавекам году.
Мэта Маравага ваяжу — нарадзіць для «РА» артыкул на 12 старонак. 100 000 беларусаў — якраз столькі, паводле падлікаў журналіста, жывуць у ЗША — павінны праглынуць яго матэрыял зь вялікім кайфам.
Мара дапусьцілі да цела, потым пад аховай мянтоў вазілі ў розныя куткі краіны, паказалі менскую лыжню, дэманстравалі прадпрыемствы, пазнаёмілі з нацыянальным Дзедам Марозам. Усе размовы з калгасьнікамі, працаўнікамі і Дзядамі Марозамі Мар запісваў на свой дыктафон.
Гэты ўбачаны па БТ касэтны дыктафон адразу выклікаў у мяне падазрэньні. Няўжо паважная амэрыканская газэта з накладам 50 000 асобнікаў ня здольная забясьпечыць рэдактара лічбавым дыктафонам, які сёньня мае журналіст якога-небудзь бюлетэню сярэдняга NGO?
Амэрыканскі журналіст з прымітыўным дыктафонам нагадаў мне фрагмэнт са зборніка прамоў кубінскага лідэра Фідэля Кастра. Ці то ў трэцім, ці ў чацьвёртым томе была надрукавана стэнаграма яго інтэрвію па заканчэньні візыту ў нейкую краіну Лацінскай Амэрыкі. Падчас брыфінгу вялікага барбудас некалькі разоў стэрэатыпнымі пытаньнямі даставаў малады ісьляндзкі журналіст: «А ці праўда, што на Кубе халяўная адукацыя?», «А ці праўда, што няма прыгнёту жанчын?», «А ці праўда, што ў вас нэгры разам зь белымі езьдзяць у транспарце?» і г.д. Нарэшце ён даканаў Фідэля: «Прыяжджайце да нас і паглядзіце самі». У адказ журналіст, апусьціўшы вочы, сказаў, што ён ня супраць наведаць Востраў Свабоды, аднак жа Кастра ведае, як фігова быць прагрэсіўным журналістам у капіталістычным сьвеце. Аўтар лёзунгу «Патрыя о муэртэ» ўжо ня мог даць задні ход: «Добра, паляціш на маім самалёце».
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
