Даведка: cuddle з англійскай мовы перакладаецца як «абдымаць». Першая кадл-вечарына прайшла ў ЗША яшчэ ў 2004 годзе пасля таго, як два псіхолагі прыйшлі да высновы, што дарослым людзям не хапае месца, дзе яны маглі б паабдымацца без сэксуальных і любых іншых падтэкстаў.
Віялета вырашыла, што такіх сустрэч бракуе і ў Беларусі. Неўзабаве яна аб’явіла пра першую мінскую кадл-паці (яна прайшла вясной гэтага года).
Віялета Бязніска.
Пасля была яшчэ адна аўтарская абдымальная вечарына, абедзве наведалі каля 30 чалавек.
Мы распыталі Віялету пра тое, навошта беларусам вучыцца абдымацца.
У якасці ілюстрацый выкарыстаныя фотаздымкі з мінскіх кадл-вечарын.
— Прынята лічыць, што для таго, каб чалавек сябе добра адчуваў, яму пажадана абдымацца хаця б 8 разоў у дзень. Не ведаю, адкуль канкрэтна ўзялася гэта тэорыя, але наяўнасць абдымкаў у нашым жыцці дакладна дапамагае. На кадл-паці, якія я паспела правесці, адбылося шмат рэчаў, якія прадэманстравалі, наколькі гаючымі могуць быць абдымкі: мы не проста песцімся, мы вучымся адчуваць свае межы, вучымся ставіцца да іншых з павагай і ўвагай.
З фізічнага пункту гледжання падчас абдымкаў у аддзеле нашага мозга выпрацоўваецца эндарфін — гармон радасці.
У кніжках па псіхалогіі апісана вельмі шмат гісторый пра тое, што дзеці, якім недадалі ўвагі і цялесных кантактаў, адставалі ў развіцці ад сваіх аднагодак, былі менш энергічнымі, вырасталі з заніжанай самаадзнакай і дрэнным адчуваннем свайго «я». Калі ў дзяцей былі цёплыя стасункі з бацькамі, то яны мелі ўпэўненасць у тым, што іх любяць, і ў выніку самі былі здольныя на гэта пачуццё. Праўда, тут вельмі важна захаваць мяжу: не залюбіць, а менавіта падтрымаць патрэбнасць у любові.
Я заўважыла, што калі ў маім жыцці адсутнічае тактыльная падтрымка, то я адразу пачынаю хварэць, мне дрэнна спіцца.
У той жа момант, калі мяне абняць, нервовая сістэма супакойваецца, я сплю нашмат лепш. У маім жыцці быў перыяд, калі тое, чым я вельмі любіла займацца, забралі. Я расцаніла гэта як здраду і пасля зусім перастала давяраць людзям. Спатрэбілася гады тры, каб зноў пачаць дазваляць акружэнню дапамагаць мне. На мой погляд, вельмі важна, каб абдымкі прысутнічалі ў нашым жыцці. Ёсць нават тэорыя, што некаторых яны могуць выцягнуць з дэпрэсіі.
Для кагосьці быць адкрытым тое самае, што быць уразлівым, слабым. Быць сабой страшна, я разумею, што куды прасцей закрыцца ў ракавінцы.
Я сустракаю вельмі мала беларусаў, якія гатовыя заўсёды заставацца адкрытымі свету.
Звычайна яны працуюць на такі вынік: ходзяць на танцы, да псіхолагаў, у нейкія секцыі ці проста шмат камунікуюць. Яны зразумелі: адна справа — быць адкрытым і даваць сябе ў крыўду, і зусім іншая — зразумець сваю свабоду і межы, спазнаць сваё цела і яго сігналы і сказаць «стоп», калі вам нешта не падабаецца.
Калі мы збіраемся на кадл-паці, у самым пачатку я заўсёды распытваю людзей, з якімі думкамі і запытамі яны прыйшлі. Для мяне мэта гэтых сустрэч — дапамагчы людзям расслабіцца, зразумець пра сябе нешта новае. Мне вельмі падабаецца быць памочнікам, правадніком паміж чалавекам і яго адкрыццямі пра сябе як таго, хто важны, варты ўвагі і клопату. Канечне, ва ўсіх гэтыя адкрыцці адбываюцца з розным тэмпам, не ўсе могуць даць сябе абняць: камусьці на тое, каб дазволіць гэта, патрабуецца 5 хвілін, а камусьці не хопіць і гадзіны.
На кожнай вечарыне я сама сутыкалася з новымі для сябе адкрыццямі: многія з іх расчулілі мяне да слёз.
Так, адна дзяўчына, якую пачалі гладзіць па спіне, расказала, што раней з ёй рабілі так толькі тады, калі яна плакала. Яна нават не здагадвалася, што можна гладзіць чалавека проста так.
Іншая ж дзяўчына пасля мерапрыемства падзялілася, што дазволіць дакрануцца да сябе для яе было параўнальна са скачком у бездань. У выніку, як мне здаецца, усё гэта іх вельмі змяніла.
Я і далей планую перыядычна праводзіць кадл-паці. У мяне няма мэты зрабіць праект камерцыйным: я хачу, каб усё гэта было максімальна экалагічна і тэрапеўтычна. Каб я магла камусьці дапамагчы, бо мне важна, каб гэты свет быў больш добрым і шчаслівым.
