Вучні
Апошні дзень лістапада быў надзвычай цёплы, бязь сьнегу.
У двары красавала прымула. Наіўная. Яна і раньняй вясной першая вытыркаецца, калі яшчэ невядома, што да чаго. Але ня толькі прымула зьдзіўляла неабачлівасьцю — сад не пазбыўся колераў: з-пад плоту вызіралі фіялетавыя лясныя фіялкі, дый трава зусім зялёная. І гэта ў той час, як гіяцынты, касачы і яшчэ некаторыя галяндзкія цыбульныя расьліны ўжо надзейна схаваныя пад дробным драўляным пілавіньнем — падрыхтаваныя да зімы: ужо час. Кажуць, у гэты год і пчолы падмануліся восеньскім цяплом — вылецелі шукаць мёд. Мёду няма. Шмат зь іх загінула. Таксама наіўныя.
На цёплай кухні пад каньяк з пэрсыкавай гарбатай мы гаварылі з дасьведчанай настаўніцай пра жыцьцё і вучняў. Ці можна сказаць яшчэ — пра жыцьцё навучальнай установы, якую наведваюць выключна хлопцы.
У газавай калёнцы шугала полымя, на буфэце ляжалі белыя кот і котка — маці і сын з пухнатымі хвастамі. Я глядзела, як гайдаецца адбітак верхавіны вярбы ў буфэтным шкле, і слухала...
— На ўроку яны нешта чытаюць і чытаюць, і так ім весела. Я доўга не зьвяртала ўвагі, але гляджу, што яны так знарок чытаюць, каб я пабачыла. Урэшце мая цікаўнасьць узяла верх. Я забрала гэты сшытак. Паглядзела, а там такое.... Напісана пра маю каляжанку — паважаную настаўніцу біялёгіі. Крывымі літарамі напісана, што б ён хацеў зь ёй зрабіць — і як бы ён яе хацеў. Я, вядома: «Аааа...» Як выглядае мая каляжанка настаўніца біялёгіі? Высокая жанчына, пышная, з тонкай таліяй, на крэпкіх нагах. Такая супэржанчына пад пяцьдзясят.
— А той, хто пісаў крывымі літарам, ён хто?
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
