U časie pachavańnia Michaiła Žyźnieŭskaha karespandent radyjo «Svaboda» pahavaryŭ z susiedkaj pa vioscy, jakaja pryjšła na pachavańnie.
— A vy viedali Michaiła, što jon za chłopiec?
— Miša byŭ charošy chłopiec. My ź im aharod siejali jaho babuli.
Jon pracavaŭ u carkvie.
Razmaŭlaŭ sa mnoj, vielmi vopytny i hramatny, razumny.
Heta vielmi dobry chłopiec byŭ, ja pra jaho ničoha nie skažu drennaha. Jon mnie tak u dušu zajšoŭ, kali b mnie taki ŭnuk.
A potym jon pracavaŭ u Homieli ŭ carkvie. A siudy pryjaždžaŭ da babuli i dzieda, da ciotki. Jon tut znachodziŭsia, a maci jaho vyjšła zamuž, žyvie ŭ Bielicy.
A potym jon pajechaŭ i nie viadoma było kudy padzieŭsia. Jaho ŭsiudy šukali. Praź pieradaču «Čakaj mianie». Znajšli, jon paviedamiŭ, što žyvie va Ŭkrainie. Takoha chłopca vielmi škada.
— A ciapier stała viadoma, što jon zahinuŭ…
— Duša ŭ jaho była dobraja i niedzie jon nia vytrymaŭ i pajšoŭ na abaronu. Tam ža nia jon adzin, a miljony ludziej pajšli ŭ abaronu.
Pa televizary pakazvali, što ludzi pajšli na dapamohu. Jon charošy chłopiec i pajšoŭ na dapamohu.
A znajšoŭsia vorah i zabiŭ. Tam ludziej stolki pabili, pakazvajuć pa televizary, što nia daj Boh.
Tamu ja škaduju hetaha chłopca, jon charošy.
— A chto tut u jaho pachavany na mohiłkach?
— U jaho tut i dzied i baba, usia siamja tut.
