Voś što ja vam skažu: paśla 70-ci kožny niaŭčasny telefonny zvanok vyklikaje strasieńnie serca, niavyznačanuju tryvohu i sumiatniu dumak. Karaciej kažučy, stres.
Jano tak, bo raz-poraz sychodziać blizkija tabie ludzi — svajaki, siabry dyj prosta dobryja znajomyja, pobač ź jakimi tvajo ŭłasnaje žyćcio mieła chacia b niejki stvaralny sens. Sumnaja źjava. Ale spres ludskaja. Ci ž byli b my ludźmi, kali b nie chvareli dy nie pamirali?
Nie pamirajuć robaty.
Mienavita robat abudziŭ mianie ŭ tuju ranicu, kab nahadać pra abaviazak raźličycca za kamunalnyja pasłuhi da 25-ha… Inakš…
Nie, ja nie dasłuchaŭ jaho, kinuŭ słuchaŭku, jak rablu kožny raz, kali paśla doŭhaha, padobnaha da chvaravitaha dychańnia, patreskvańnia čuju mietaličny, nakštałt kamisarskaha, žanočy hołas: «…žditie soobŝienija… žditie soobŝienija…» Heta niedzie z paŭhoda, kali jon (ci jana?) upieršyniu ŭcisnuŭsia ŭ majo žyćcio, ja, strymlivajučy tryvožnyja pradčuvańni, čakaŭ «soobŝienija», lichamankava zhadvajučy, dzie tut najbližejšaje bambaschovišča. Ale ja nie viedaŭ, što jon tolki pryhladaŭsia da mianie, namacvaŭ, tak by mović, miežy majoj ciarplivaści. I kali zrazumieŭ, što maja ciarplivaść biaźmiežnaja, vyrašyŭ, što ja znudziŭsia pa im, čakaŭ usiu noč. I źjaviŭsia zrańnia…
Što praŭda, usia noč prajšła ŭ paŭśnie, va ŭspaminach pra niadaŭna pachavanaha siabra i zmročnych dumkach pra niesupynny bieh času…
Paciahnuŭsia pa validoł i kinuŭ pozirk na kalandar. 28 maja — amal tydzień, jak ja ź im raźličyŭsia. Čaho jamu jašče treba?!
I ŭ hety momant jon źjaviŭsia iznoŭ. Ja iznoŭ kinuŭ słuchaŭku. Praz paŭhadziny — iznoŭ… I tak da apoŭdnia…
Mabyć, pakryŭdziŭsia, vyrašyŭ ja. I patelefanavaŭ u raźlikovy centr, jaki štomiesiac dasyłaje tak zvanyja žyroŭki. Narešcie! Narešcie ja pačuŭ miłahučny žanočy hołas. «Słuchajcie, — skazaŭ ja, — vaš upaŭnavažany robat źjechaŭ z hłuzdu… Ja ž raźličyŭsia ź dziaržavaj ažno tydzień tamu». — «Jak proźvišča?» Raptam miłahučny hołas nabyŭ usio tuju ž kamisarskuju mietalovaść: «Nie manicie! Hrošaj ad vas niama».
U rešcie rešt razmova paciakła ŭ da bolu znajomym rečyščy: «Vy što, nie viedajecie, kolki ŭ nas niepłacielščykaŭ?» — «Nie viedaju. Navošta mnie heta viedać?» — «Jak heta navošta? Vas nie cikavić, u jakim stanie naša dziaržava?!» — «Nu, u peŭnym sensie cikavić. Ale ŭ dadzienym vypadku ŭ mianie ź dziaržavaj asabistaja zamova. I pryčym tut…» — «Pry tym, što vašych hrošaj niama. Vy — niepłacielščyk!» — «Dobra, niepłacielščyk… A sami vy viedajecie, kolki ich? Chacia b na vašaj terytoryi». — «Navošta mnie heta viedać?»
Koła zamknułasia. Adzinym vyjściem ź jaho stała pastupovaje vyśviatleńnie taho, što i pošta drenna pracuje, i banki marudziać, i… «Dyk raźbiaryciesia z poštaj, bankami, ź niepłacielščykami — u sudzie… Navošta ludziej vašym robatam tyranić?» — «Nu što vy pryčapilisia da jaho? Jon prosta nahadvaje, što treba płacić… Pa prahramie… Kali vy daścio harantyi, što budziecie płacić, i abaviazkova ŭ damoŭleny termin, my prybiarem vas z bazy…» — «A ŭ jakim vyhladzie dać vam harantyi?» — «Nu… nu… Prosta paabiacajcie…»
…Niadaŭna ja ŭdzielničaŭ u žurnalisckim sieminary. Vyśviatlałasia, čamu i adkul źjaŭlajecca ŭ ŚMI mova varažniečy. Čamu, da prykładu, na hetaj movie ŭsie kaŭkazcy — machlary i zabojcy, usie ŭkrainskija nacyjanalisty — fašysty i «biendery», usie ruskija — uščent impiercy, a ŭsie apazicyjaniery — admarozki i «piataja kałona»…
Čaho ž jašče čakać ad dziaržaŭ, naščadkaŭ razvalenaj kamunistyčnaj impieryi, što ad pačatku razmaŭlała sa svaimi hramadzianami na movie varažniečy?!
Pad padazronaściu ŭsie. Taki voś bazavy pryncyp.
Voś i ličycie, chto tut nasamreč vorah — ludzi dziaržavie ci dziaržava ludziam.
Chtości mo paličyć hetu historyju vypadkovaj drobiaźziu.
Nu, heta jak pahladzieć.
P.S. Praz dva dni, kali mianie nibyta «prybrali z bazy», ja vyciahnuŭ z paštovaj skryni voś taki «list ščaścia».
Što ž, hladzicie.
