Niadaŭna my ź siabrom abmiarkoŭvali, ci nie škada, što Karatkievič nie dažyŭ da našych dzion. Z adnaho boku, čałaviek, jaki addaŭ siabie Biełarusi, nia bačyŭ, jak jana, harotnica, tryvała śpiarša Čarnobyl, potym referendum 1995 hodu dy šmat jašče jakoje navały. Ź inšaha boku, kab jon žyŭ, dyk mo j nia stracili my movu, “hištoryju” dy šmat jašče čaho. Ale ž ci nia stracili b? Ci nie pieraaceńvaŭ jon nas? Viadoma ž, Karatkievič, kažuć tyja, chto jaho viedaŭ, byŭ aptymistam. Ale ž ciažka mnie było ŭjavić, što aptymistyčny jon byŭ navat u radkach «Śviet ščodry. Śviet mianie paŭtoryć… Nu, a nia śviet, dyk Biełaruś. Mnie – dosyć…». Bajusia ja, taksama niazłomny aptymist, što Biełaruś užo nia zdoleje jaho paŭtaryć. Chiba tolki «ščodry śviet»… Bo navat «Naša Niva», jakaja ŭzhadała pra narodziny Kazulina, nia ŭspomniła pra narodziny słavutaha syna Biełarusi, jakomu 26 listapada spoŭniłasia b 77. Što kazać pra astatnich? Niejak sumna…
