Kali takoje zdarajecca, pierastaješ vieryć u najvyšejšuju spraviadlivaść, u Božuju zadumu isnavańnia hetaha śvietu, u abaviazkovuju pieramohu dabra nad złom.
Tym, chto viedaŭ Niamcova tolki pa intervju, navat ciažka ŭjavić, kolki ludziej mohuć skazać pra jaho vyklučna dobryja słovy biez pafasu i navat biez palityki. Tysiačy! Heta byŭ čałaviek-śviata, razumnik, fiejeryčny aptymist, u niejkim sensie palityčny Robin Hud, u isnavańnie jakich u naš čas prosta składana pavieryć …
I voś ciapier jaho niama. Zabity čatyrma strełami ŭ śpinu.
Zło zaraz pieramahło.
Nie budu kazać pra palityku, nie budu kazać pra tysiačy, dziasiatki tysiač, sotni tysiač ludziej, jakija ŭdziačnyja Barysu za toje, što jon byŭ. Skažu pra siabie.
U mianie na pamiać ad Niamcova zastaŭsia hadzińnik. Adnojčy tak atrymałasia, što prosta ŭ dzień naradžeńnia mnie treba było być u Maskvie. I prychapkam, vyjazdžajučy z domu, ja zabyłasia mabilnik. Hadzińnik nikoli nie nasiła, a tamu akazałasia ŭ Maskvie, absalutna dezaryjentavanaja ŭ časie.
Słova za słova i Barys kaža: «Lepš sama skažy, što tabie padaryć na dzień naradžeńnia. Inakš paviazieš u Minsk paŭtaramietrovuju matrošku».
Nu ja i skazała: «Hadzińnik. Jaki-niebudź samy prościeńki». Choć, ščyra kažučy, sama ja mieła namier kupić novy mabilnik. Ale paprasić telefon u jakaści padarunka paličyła niapravilnym, tamu što zanadta doraha. A hadzińnik, bo kapiejki kaštuje.
Praź niejki čas mnie byŭ z dobrymi pažadańniami ŭručany hadzińnik. Prościeńki, jak ja i prasiła. Biez navarotaŭ i cyhanščyny.
Kolki hadoŭ paśla taho prajšło, ja ŭžo dakładna nie skažu. Hod, dva, try… Ale adnojčy hadzińnik spyniŭsia i byŭ zakinuty ŭ niejkuju šufladku. Potym, raźbirajučy ŭsiaki chłam, ja navat chacieła jaho vykinuć, ale čamuści sama siabie spyniła: «A z čaho heta ja ŭsio vykidvaju? Ludzi ž niejak ramantujuć pałamać rečy…»
Zajšła ŭ Dom bytu, pakazała hadzińnik.
Na mianie tam pahladzieli, jak na durnicu: «My nie dapamožam».
– Što, adnarazovy?
– Žančyna, heta vaš hadzińnik?
– Moj…
– A vy na jaho hladzieli?
–???
– Nu, litarki nie sprabavali čytać?
– Nie, - razhubiłasia ja. – Heta padarunak.
I ja, napeŭna, upieršyniu pahladzieła na hety hadzińnik nie jak na strełki, jakija pakazvajuć čas, a jak na hadzińnik.
– Jean Perret, - paćvierdziŭ hadzinščyk. - Numarny. Z capfirami. Vam nie da nas, vam u kramu šviejcarskich hadzińnikaŭ treba. Batarejku pamianiajuć.
Ja była ŭ šoku. Ja nikoli i nikoha nie razvodžu na darahija padarunki. A tut navat tołkam nie padziakavała čałavieku.
Dakładniej, potym užo padziakavała, ale mocna padazraju, što jon navat nie vielmi zrazumieŭ, za što.
Jon patelefanavaŭ, kali stała viadoma, što ŭ Minsku na akcyi pratestu paśla prezidenckich vybaraŭ zatrymali rasiejcaŭ. I dziaŭčyna siarod ich była. Jon prasiŭ u pieršuju čarhu pakłapacicca mienavita pra dziaŭčynu – pieradać na Akreścina vadu, rečy.
– Dy ŭ nas užo na kanviejer takija pieradačy pastaŭlenyja – usim pieradajuć, nie tolki svajakam i znajomym. Nie chvalujsia.
– Nie, ty prasačy. A to vašy tam durać, ličačy, što ŭsie ruskija – mudaki…
U hetym byŭ uvieś Niamcoŭ. Svoj i siarod aliharchaŭ, i siarod pijanieraŭ-revalucyjanieraŭ. Jaki ŭmieje vypić harełki z strajkoŭcami-šachciorami i kalekcyjnaje vino na karaleŭskim pryjomie. Zdolny rabić darahija padarunki biez nahody i patreby, i zabyvać pra heta. Dumać pra tych, kaho navat nie viedaje.
Čałaviek sa stryžniem, z paniaćciami pra dabro i zło. Vialiki aptymist i adčajny fatalist, napeŭna…
Siońnia zło pieramahło.
Barysa niama.
Hadzińnik idzie.
