Rasijanie pryjechali ŭ adpačynak u Biełaruś, i amal štodnia pačali ŭspłyvać historyi z «chatniaj hieapalityki». Nu voś, naprykład:
— Prybiarycie, ja heta jeści nie budu, — zajenčyła hościa-maskvička, ubačyŭšy na stale cukierki «Rašen».
— A što zdaryłasia? — spakojna pytajecca ciotačka-biełaruska (heta jaje plamieńnik pryvioz siabroŭku znajomicca z radnioj). Da viedama: ciotačka — intelihientny čałaviek, adzin z samych viadomych biełaruskich pierakładčykaŭ ź ispanskaj, partuhalskaj i h.d. movaŭ.
— Heta ž cukierki firmy Parašenki. I jon prosta skazaŭ, što svaimi cukierkami atrucić usiu Rasiju, — nie ścichaje hościa.
— Kamu skazaŭ? Niaŭžo tabie skazaŭ? Ty sama čuła?
— Nu-u-u, nie mnie, viadoma, skazaŭ..
— Ja tak i dumała: skazaŭ vašamu televizaru. Ty b mienš televizar hladzieła, a bolš knižki čytała. Heta pa-pieršaje. A pa-druhoje, nie bojsia, usio ž taki ty nie ŭ Rasii, a ŭ Biełarusi.
— Ale ž Biełaruś i Rasija heta amal adno i toje ž …
— Nu, kali pačałasia takaja razmova, to ja tabie ščyra skažu. Ličy, što ty ŭ nas amal pahaściavała, my z taboj amal paznajomilisia, a naš Vadzik z taboj amal ažaniŭsia. A kali jon uvohule aženicca, to jon nas vielmi rasčaruje.
Pakul, hledziačy na ciabie, ja dumaju, što jon amal durań, a aženicca — budzie durań durniem.
Hościa navat nie zrazumieła, što jana zrabiła nie tak. Syšła ŭ ślazach.
