Ja maru ab Biełarusi, dzie staršynia parlamentu jeździć na pracu ŭ metro, a kiraŭnik MUS chodzić u tuju ž kačałku na rajonie, što j ty.
Ja maru ab Biełarusi, dzie ludziam nia treba ŭsiu noč ścirać palcy ab klavijaturu, kab nabyć tannyja avijakvitki. Nia treba im i jechać ŭ Vilniu ci Varšavu, kab skarystacca łoŭkosterami, bo takija ž rejsy jo ź Miensku j abłasnych haradoŭ. I kab patrapić u Eŭropu, ZŠA, Kanadu ci Aŭstraliju, biełarusam nia treba stajać u kilametrovych čerhach pa vizy, bo z hetymi krainami ŭ nas uzajemny biaźvizavy režym.
Ja maru ab Biełarusi, jakuju za hod naviedvajuć miljony turystaŭ dziasiatkaŭ nacyjanalnaściaŭ.
Ja maru ab Biełarusi, dzie ludzi zarablajuć stolki, što chapaje na ŭsio dy jašče zastajecca. Pensyjanery hetaj Biełarusi, nie stajać u čerhach pa cukar i leki, a zaharajuć na plažach Fuerta-Ventura j słuchajuć ekskursyju ŭ Kiolnie albo Paryžy.
Ja maru ab Biełarusi, dzie ludziam z vyšejšaj adukacyjaj pracadaŭcy abryvajuć telefony.
Ja maru ab Biełarusi, dzie ministr ŽKH padaje ŭ adstaŭku, bo schłusiŭ, što vałodaje italijskaj movaj. A vałodaje jon tolki niamieckaj, francuskaj, anhielskaj, biełaruskaj, rasiejskaj, nu i jašče hišpanskaj.
Fota Siarhieja Hudzilina.
Ja maru ab Biełarusi, dzie čałaviek nie apuskaje vačej, zaŭvažyŭšy idučych nasustrač milicyjantaŭ. Bo tyja ŭśmiešliva vitajuć jaho, a jon ich.
Ja maru ab Biełarusi, dzie amapaŭcy nie zdymajuć udzielnikaŭ masavych akcyj na kamery, a achoŭvajuć i navat pahadžajucca zrabić «sełfi».
Ja maru ab Biełarusi, dzie ŭnutry maršrutak sapraŭdy jość biaspłatny Wi-Fi, a nia tolki nadpis na dźviarach zvonku. I ŭvohule darmovy internet jość u hramadzkim transparcie, dziaržustanovach, na prypynkach i vakzałach.
Na vakzałach u Biełarusi maich maraŭ kasiry nia kažuć turystam: «Oj, a ja ni znaju anhlijskava», a ŭpeŭniena pytajuć: «What kind of ticket do You want, Sir?».
Ja maru ab Biełarusi, dzie ŭ kafeteryi ŭniversama «Centralny» na vašuju prośbu ab filižancy kavy na spodačku poŭnaja ciocia z chimzaviŭkaj i palcami-sardelkami zapytaje: «A vam kolki torbačak cukru?».
Ja maru ab Biełarusi, dzie, zachodziačy ŭ miasny adździeł kramy, nia treba šukać pradaŭca, bo jon sam zaprašaje vas nabyć «voś hetuju šynku» albo «vuń toj kumpiak i viandlinu». Na kasie ŭ toj ža kramie dziaŭčyna ščyra vitajecca, a dajučy reštu, kaža: «Voś vaša tysiača taleraŭ, a voś dźvieście. Smačna jeści!».
Na žal, pakul heta tolki mary. Ja ščyra spadziajusia, što chutka jany zrobiacca rečaisnaściu. Ale ŭsio zaležyć ad kožnaha z nas.
