Kažuć ža, što «sapraŭdnaje žyćcio pačynajecca za MKADam», dyk źjeździŭ ja dniami za MKAD na toje sapraŭdnaje žyćcio pahladzieć.
Zajšoŭ u kniharniu «Centralnaja», dumaŭ «Vriemia siekond-chend» Śviatłany Aleksijevič nabyć. Sabie ŭžo nabyŭ, a ciapier chaču padaravać asobnik biblijatecy ŭ Dokšycach.
«Vriemia sekond-chend» u kniharni nie było, zatoje suvieniry z savieckim hierbam, siarpom-mołatam dy partretam Lenina pradavalisia.
— A čamu heta ŭ vas savieckaja simvolika pradajecca?
— A čto? Eta že naša istorija.
Paprasiŭ knihu zaŭvah i prapanoŭ. Kiraŭnica kramy prybiehła i prapanavała vyrašyć pytańnie. «Skažycie, što prybrać, — ja prybiaru». Ale ja padumaŭ, što razabracca piśmova budzie bolš nadziejna — napisaŭ prapanovu, kab suvieniry z savieckaj simvolikaj źniali z realizacyi i bolej nie pradavali ŭ kniharni.
Vielmi niepryjemna mnie ŭłazić u takija kanflikty, spračacca ź ludźmi. Ale hramadzianski abaviazak prymušaje choć by raz-poraz sprabavać ačyścić svaju krainu ad simvoliki zładziejaŭ.
Chto žyvie za MKADam, pahladzicie, prybrali ŭ «Centralnaj» siarpy-mołaty ci nie? Pakińcie zapis, kali jany ź pieršaha razu nie zrazumieli.
