Mikoła Statkievič nie pajšoŭ razam z tymi, chto rušyŭ šeściem ad kinateatru «Kastryčnik» da ŭniversamu «Ryha».
«Ja ŭžo skazaŭ, što na Dzień Voli ja nie pajdu ŭ bok Banhałora. Akcyja prajšła, šeście prajšło pa praspekcie Niezaležnaści. Kudy jašče?»
Spadar Statkievič padzialiŭsia svaimi ŭražańniami ad siońniašniaj akcyi. Ci ŭsio planavanaje ŭdałosia zrabić?
«Ja zadavoleny pieršaj častkaj, bo pryjšła dastatkova vialikaja kolkaść ludziej na niesankcyjanavany mitynh la pomnika Janku Kupału. Adbyłosia prystojnaje šeście pa praspekcie da kinateatru «Kastryčnik». Mnie taksama spadabałasia, što pryjšło davoli šmat ludziej da hetaha kinateatru. Ale dalej — ludzi ŭ nizinie, stajać kiraŭniki palityčnych partyjaŭ, u mehafon niešta havorać, ich nie čuvać, nie vidać, jak u niejkaj jamie stajać. Heta nia śviedčyć pra pavahu ni da śviata, ni da siabie. Ja dumaju, možna było niešta prydumać, kab paźbiehnuć takoha samaprynižeńnia. Albo ź niejkaj inšaj kropki vystupać, kali milicyja nie puskaje zaleźci navierch. Bo atrymałasia, što ŭviersie nad natoŭpam stajać hetyja teatrały, a ŭnizie niabačnyja, niešta sami sabie vystupajuć lidery apazycyjnych partyjaŭ. Choć by ŭžo niejkuju drabinu prynieśli.
I biezumoŭna, što nie spadabałasia. Varyjant pačać šeście ad Janki Kupały byŭ kampramisny, ahulny. I, na žal, častka tych, chto ŭdzielničaŭ u arhkamitecie, potym nie padtrymała svoj ułasny kampramisny varyjant. Častka apazycyjnych lideraŭ pryjšła da Janki Kupały, zaklikała tudy. A častka admoviłasia ad hetaha kampramisu. Kampramis u tym, što ja prapanoŭvaŭ Kastryčnickuju płošču, kalehi prapanoŭvali Banhałor. My pahadzilisia na skver Janki Kupały. I jany potym sami ad hetaha admovilisia. I heta taksama ŭ mianie nie vyklikaje zachapleńnia».
Uładzimier Niaklajeŭ raspavioŭ karespandentu Svabody, što taksama nie pajšoŭ u bok płoščy Banhałor. Padvodziačy vyniki śviatkavańnia, jon skazaŭ:
«Adbyłosia lepš, čym čakałasia. Bo na ŭsich pradpryjemstvach, ustanovach byŭ zahad ni ŭ jakim razie nie adpuskać ludziej z pracy raniej, niahledziačy na piatnicu. Nu, rychtavalisia nia tolki my, ale i ź inšaha boku.
Sapraŭdy, čas byŭ trochi zarańni dla akcyi. I hetyja raźbiežki ludziej, chto kala pomnika Kupału, chto kala «Kastryčnika», — usio heta pracavała nie na karyść siońniašniaha śviatočnaha šeścia.
Ale tym nia mienš jano adbyłosia. Ludziej było značna bolš. A hałoŭnaje, što ludzi byli nastrojenyja značna viesialej.
Nie chapała, kaniečnie, arhanizavanaści, bo padčas padrychtoŭki byli supiarečlivaści ŭ arhanizataraŭ, nie dapracavali technična. Usio-tki tam u jaminie kala «Kastryčnika» z mehafonam stajać i havaryć było amal što biaz tołku, bo ludzi ničoha nia čuli.
Ale što tam asabliva možna było pačuć? Usie viedali, što tam chto moža skazać. Usie viedali, čaho jany pryjšli i čaho damahajucca, i asabliva ahitavać ich nia treba było.
My kala Kupały skazali, što my chočam žyć nie ŭ łukašenkaŭskaj, a ŭ kupałaŭskaj Biełarusi. U łukašenkaŭskaj Biełarusi ŭsio niečyja, jak u taho Karbasa-Barabasa adny maje pali. A ŭ kupałaŭskaj Biełarusi narod sam haspadar. Voś heta i było siońnia prademanstravana».
Što da reakcyi ŭładaŭ, to, pavodle Niaklajeva, siońnia supracoŭniki milicyi nie padychodzili i nie składali pratakołaŭ. Adnak jon nie vyklučaje, što za akcyju kala pomnika Kupału hetyja pratakoły «mohuć skłaści zadniaj dataj, bo tam byli ludzi, jakija zaŭsiody hetym zajmajucca».
