Soła Viačasłava Korania lohka paznać. Spačatku jon kidaje ŭ zalu nizki hitarny huk. Huk raście, zapaŭniaje saboju najaŭnuju prastoru, vibruje, uźnosicca da śvistu. Potym palcy kranajucca ź miesca, niazmušana prabiahajuć hryf z kanca ŭ kaniec, namacvajuć patrebnuju harmoniju, pałaniajuć jaje, splatajučy vakoł sietku z hukaŭ, bieručy ŭsio šyrej i šyrej, raptam — vylet u inšuju tanalnaść, na flažalety, abryŭ. Emocyi abrynajucca na słuchačoŭ z kancertnaj aparatury. Tvar Korania zastajecca nieprabivalna biezemacyjnym. Jahonaje soła — nia sposab samazachapleńnia. Chutčej nieabchodnaść vykazacca. Tolki «Ulis» daje Koraniu mahčymaść nie maŭčać.
«Heta moj apošni prajekt. Ja ź jaho nikudy nie pajdu», — kaža Korań. «Ulis» daje jamu mahčymaść zastavacca saboj. Jak i Korań «Ulisu». U hurcie mohuć źmianiacca bubnačy-basisty, heta ŭsio nieistotna. Bo jość daminanta: Słava Korań, jahonaja hitara, jahony ciaženny čamadan-pracesar z nadpisam «Ulis». Treba bačyć, jak Słava lohieńka pamachvaje im, idučy na kancert. A kancertaŭ mała, a FM krucić chlastovych-smołavych, a viečnaja patreba ŭ hrašach ciśnie. «Ty što dumaješ, ja b technična nia zmoh ihrać inšuju muzyku?» — pryŭźniaŭ raz bryvo Słava, kali zahavaryli pra apapsieńnie rokieraŭ. U biełaruskaj kultury była asoba, roŭnaja svaim niežadańniem dastasoŭvacca da abstavinaŭ, navat kali ŭsio suprać ciabie. Łarysa Hienijuš.
Ty — Pan ziamli,
Ja — pan svajho sumleńnia,
I nada mnoju ty nie haspadar...
Vierycie ci nie, heta lubimy Koranieŭ vierš.
Słava Korań — niaprosty čałaviek. Jon pamiatlivy na staryja kryŭdy, hiperpatrabavalny da svaich muzykaŭ, jon uvažliva čytaje ŭsio napisanaje pra jaho «Ulis». I, kali što nia tak, moža pryjści ŭ redakcyju vyśviatlać adnosiny. Korań niazručny, bo nia mirycca ź ciopłym miescam rok-dynazaŭra. Nia ličyć «Tancy na dachu», jakija zrabili «Ulis» karalom našaha roku, najlepšym albomam. Korań idzie dalej. Jon u ruchu. Jon čytaje katalohi, kab raźbiracca ŭ najnoŭšaj muzyčnaj aparatury, jon słuchaje śviežuju muzyku, jon zapisvaje maładyja hurty, jon repetuje. Muzyki, jakija hrajuć ciapier va «Ulisie», — pa hadoch jamu jak dzieci. Na jaho kancertach bahata moładzi, jakaja nikoli nia čuła «Čužanicu» i «Krainu doŭhaj biełaj chmary». Korania heta nie napružvaje. Jon piša novyja pieśni. Jahonaja Itaka jašče daloka. Jamu tolki piaćdziasiat.
