Danbaskija sieparatysty pryhrazili aryštam biełaruskim žurnalistam Vasilu Siamašku i Hańnie Ivanovaj, jakija ŭ sakaviku hetaha hoda naviedali terytoryi, padkantrolnyja t. zv. Danieckaj narodnaj respublicy.
Vasil Siamaška i Hanna Ivanova
1 maja ŭ sacyjalnaj sietcy «UKantakcie» niechta Hieorhij Ohnieŭ, jakija prypisvaje siabie da hrupy padtrymki 4-j motastrałkovaj roty 2-ha motastrałkovaha bataljona «apałčeńnia Navarosii», paviedamiŭ: «Chočacca ahučyć imiony karespandentaŭ, kab było niepanadna… Vasil Siamaška i Hanna Ivanova, abodva z RB. Padlahajuć aryštu i zatrymańniu na terytoryi Navarosii».
«Adbyłosia nastupnaje. Pryjazdžali karespandenty, akredytavanyja, pahladzieli, sustreli ich dušeŭna. U vyniku vyjšaŭ artykuł (dalej spasyłka na materyjał na partale tut.by.). Pahnaŭšysia za papulizmam, karespandenty vydali «na-hara» materyjał, jaki vielmi daloki ad iściny, i hety materyjał byŭ vykarystany vorahami DNR dla dyskredytacyi uzbrojenych siłaŭ. Panieśli ŭsie ukraśmi z kamientaryjami. Vysnovy, jakija zrabili, i «pierniki», jakija razdali potym, ahučvać nie budziem. U dalejšym, kali akramia zvodak nadvorja pisać ničoha nie možacie, to nie ch… brać u ruki ručku. Dał…by, heta samaje miakkaje słova…» — napisaŭ bajavik.
«Na vajnie žurnalisty nie patrebnyja. Tam patrebnyja prapahandysty, jakija pracujuć u intaresach kožnaha z bakoŭ, — zajaviŭ Vasil Siamaška na prośbu prakamientavać pahrozy. — Žurnalisty, jakija namahajucca pakazać praŭdu, źjaŭlajucca vorahami pavodle aznačeńnia, abo, u humannym aznačeńni, «niepažadanymi» ludźmi».
«Adnosna vajny va Ukrainie ja nikoli nie chavaŭ, što ŭ mianie siabry na dvuch bakach linii frontu. Što spadabałasia, heta absalutna nie ździviła bajcoŭ, ź jakimi my mieli znosiny. My imknulisia apisać usio maksimalna dakładna, zrazumieć psichałohiju bajcoŭ. Tut na cikavaść žurnalista nakładvałasia asabistaja cikaŭnaść. Imknulisia pisać maksimalna karektna ŭ adnosinach da ŭsich udzielnikaŭ bajavych dziejańniaŭ. Paźbiahali ŭžyvać zvykłyja ŭžo dla mnohich ludziej aznačeńni «teraryst», «fašyst», «nacyk», «sieparatyst», — padkreśliŭ žurnalist.
«Spadabałasia, što bajcy pakazvali nam nie paradny bok vajny, — adznačyŭ jon. — Viedajučy, što ŭ ich z-za nas mohuć być niepryjemnaści, pra mnohija zusim nie dobryja rečy my nie zhadvali ŭ materyjale, imknučysia być maksimalna karektnymi».
«U zapisie ŭ «UKantakcie», na žal, niama infarmacyi, što ž niapravilnaha ŭ našym materyjale. Vielmi chaciełasia b daviedacca, jakija kankretna jość pretenzii. Hatovy adkazać na lubuju. Jašče, darečy, zaŭvažyŭ, što čym dalej ad frontu, tym bolš pretenzij da materyjału ad «kanapavych» «voinaŭ-ekśpiertaŭ», — skazaŭ Siamaška.
Na mierkavańnie žurnalista, niehatyŭnuju reakcyju na materyjał vyklikała toje, što niekatoryja ŭkrainskija ŚMI pry pieradruku adkarektavali materyjał, skaziŭšy sens, ale zachavaŭšy proźviščy aŭtaraŭ.
Žurnalist adznačyŭ, što pakul samym kaštoŭnym dla jaho źjaŭlajecca vodhuk na publikacyju z procilehłaha boku frontu: «Heta vodhuk byłoha žurnalista, jaki staŭ bajcom «Pravaha siektara». Całkam mahčyma, što jon moh nazirać nas u pryceł svajoj zbroi. Voś jaho słovy: «Majo mierkavańnie? Jak kalehi — repartaž mocny, prafiesijny. Jak bajca z procilehłaha hierojam repartažu boku — u ich absalutna toje ž samaje, što ŭ nas. Dla mianie, naprykład, viadomaje ŭvohule ŭsio: kožnaja fotka, kožnaje słova».
