«Telefon daviałosia pakinuć na vachcie (simku, batarejku i fłešku ja zabraŭ. Hłupstva, treba było zusim biez telefona iści), — piša Stefanovič u svaim fejsbuku.
— Mužyk nazvaŭsia «Nieścieravam Alaksandram Alaksandravičam». Łysiejučy dziadźka hadoŭ 33, treniravany, ale nie suchi, kh 90, kaža, što ź Minska, hladzić u vočy amal biez prypynku, ale nie vyhladaje strašnym. Ja praz 3 chviliny vykazaŭ žadańnie syści, ustaŭ i nakiravaŭsia da vychadu, jon ustaŭ i pačaŭ uhavorvać, što «prosta pahavorym», navat abiacaŭ pakazać svaje dakumienty ŭ kancy hutarki. Dobra, pahavorym. «Davajcie na ty» — «davajcie nie». Pytaŭsia pra toje, dzie pracuje maci, jak ja vučusia (viedaŭ siaredni bał va ŭniviersitecie i navat bały pry pastupleńni ŭ BDU, viedaŭ, što vučyŭsia ŭ Pieciarburhu, navat čytaŭ moj letašni artykuł pra bajkot, sprabavaŭ vyvieści na razmovu «inšyja pradstaŭniki demakratyčnych sił nie vałodajuć faktami i łohikaj»).
Pytaŭsia pra intaresy — nu, ja raspavioŭ pra fiłasofiju Devida Čałmiersa, mnie nie škada. Vykazvać svajo mierkavańnie na lubyja pytańni jon pačynaŭ z frazy «nu z adnaho boku tak», a što ź inšaha boku — nikoli nie kazaŭ.
Pytaŭsia pra parłamienckuju kampaniju, ci budu ŭdzielničać — «moža być», u jakaści naziralnika abo kandydata — «moža być».
Kazaŭ, treba, kab majo žyćcio i karjera prajšli biez ekscesaŭ. Na maju zaŭvahu, što ja zakonapasłuchmiany čałaviek i mnie niama čaho bajacca, jon adkazaŭ, što ekscesy z takimi taksama zdarajucca. Nu vy zrazumieli.
Nu i karonnaje: «Ja baču pierad saboj intelektuała, i mnie było b cikava časam źviazvacca z vami i kamunikavać». Adkazaŭ, što chaj dadajecca da mianie ŭ fejsbuk abo prychodzić na ofis na Viery Charužaj, pasiadzim, harbaty papjom. «Ale ž vy razumiejecie, što ja nie mahu pryjści da vas u ofis». Jon abiacaŭ pastukacca ŭ siecivie.
U siaredzinie razmovy paprasiŭ, kab ja nie pisaŭ i nie zhadvaŭ pra hetuju razmovu. Ja adkazaŭ, što ŭžo napisaŭ pra toje, što idu ŭ vajenkamat. Jon pačaŭ pytacca «navošta», «jaki sens», i potym niedzie 20 chvilin pierakonvaŭ, što nie treba hetaha rabić. Ja adkazaŭ, što jaho słovy pryniatyja da viedama, ale ŭsio roŭna napišu.
Svaje dakumienty ŭ kancy pakazać admoviŭsia, adrazu vidać sumlennaha čałavieka.
I što i navošta?» — pytajecca ŭ zaklučeńnie Pavieł Stefanovič.
