Rasiejec i marakancy
Barselona. Śpioka. Łaŭka pad platanam. Cień taki pryvabny, taki žadany i spakušalny. Lepiej, viadoma, zajści ŭ bar z kandycyjaneram, ci ŭ kaviarniu, ci ŭ restaran… Nie. Spakušajusia pustoj łaŭkaj pad chaładnavata-zialonym platanam. Nie paśpieŭ ja prysieści, jak pobač pluchnulisia dva rasiejcy. «Pajdu adalju. Piva, bł…, jano i jość piva!» — kaža starejšy i, pachistvajučysia na kudłatych nahach, zahłyblajecca ŭ nietry narodnaj stałoŭki. Maładziejšy pavaročvaje da mianie abhareły na soncy i mocna raźbity z adnaho boku tvar: «Chavu juu?» «Dobra ŭ mianie sa spravami. Možaš nie napružvacca, ja ciabie razumieju», — kažu pa-rasiejsku. «Piva, brat. Haračynia. A my viski nakacili na piva. Razumieš, brat, jak nam ciapier. Ch…iova nam, i ŭvieś čas pasc... chočacca. Mnie hałoŭnaje nie zasnuć. Učora zasnuŭ na plažy. Marakancy mianie abakrali. Čuju praz son, sumku ciahnuć z-pad hałavy. Uskokvaju i bicca. Marakancy paŭciakali. Ja ŭ sumku zazirnuŭ, a tam pustata. Suki jany, hetyja marakiešy. Da ćviarozaha nie padychodziać, bajacca. Jak tolki zakimaryŭ — jany jak z-pad ziamli vyrastajuć. A što ja sonny dy pjany moh? Ćviarozy — tak! Bačyš maje kułaki? Lubuju hałavu adabju. U mianie, brat, kułaki, a ŭ marakancaŭ — pałki. Jany drukami paraŭniali mnie ŭsiu pysu. Abychodź marakancaŭ, brat…» — «U Barselonie viski možna tolki nočču pić…» — «Tvaja praŭda, brat. Harełku i viski tutaka možna tolki pad ranicu pić. Ty ž, brat, sam viedaješ, jak jano byvaje. Tolki piva, bačyć boh. Jašče piva, 50 viski, i papłyli. Jašče miesiac papłavaju, pahulaju i pracavać pajdu. U port, hruzčykam mianie biaruć. Damoviŭsia žalezna. Ty niešta tam u knižačku pisaŭ, brat? Ty pišy. Ja zaminać nia budu…» — «Pajdu ja, brat». — «Davaj, brat. Ščaścia tabie, brat. Marakancaŭ abychodź, u ich pałki». Idučy pad barselonskimi platanami, ja padumaŭ, što tut my — słavianie z Uschodu — pavodzim siabie i razmaŭlajem jak kinematahrafičnyja nehry z Ameryki. Takija spravy, brat.
