5 lipienia biełaruski žurnalist Źmicier Hałko narešcie sustreŭsia z synam Andrejem, jaki prapaŭ u lutym. «Naša Niva» padrabiazna pisała pra hetuju historyju — «Syn skazaŭ: «Ja pamru ŭ hurbie śniehu».
Andrej.
Kali karotka pierakazvać, to ŭ syna žurnalista i błohiera Źmitra Hałko Andreja ŭźnikli prablemy z ałkaholem, jaho chacieli ŭ Biełarusi źmiaścić u ŁPP za šmatlikija pryvody ŭ milicyju.
Baćka vyrašyŭ zvazić syna va Ukrainu, kab źmianić abstanoŭku i niejak na jaho paŭpłyvać. Adnak praź niejki čas tyja samyja prablemy ahalilisia i va Ukrainie. U noč na 5 lutaha Andrej syšoŭ z reabilitacyjnaha centra ŭ Žytomirskaj vobłaści. Z taho času Źmicier Hałko šukaŭ syna i ničoha nie viedaŭ pra jaho los. Tak było da minułaha tydnia.
«Hałoŭnaj majoj pamyłkaj było mierkavać, što jon moža znachodzicca tolki ŭ Kijevie, — pačynaje apovied Źmicier Hałko. — Jak znajšli? Spracavali abviestki, jakija ja raspaŭsiudžvaŭ u Kijevie. U adnoj z načležak dla bamžoŭ takuju abjavu pabačyŭ čałaviek. Jon navat jašče nie pračytaŭ ničoha, kali skazaŭ: «O, dyk heta Andrej».
Vyśvietliłasia, što z Andrejem razam jany byli ŭ vioscy Vialiki Dalnik pad Adesaj. Hety čałaviek źbieh adtul jašče ŭ krasaviku miesiacy, tady jon apošni raz tam i bačyŭ Andreja. Mnie jon adrazu skazaŭ: «Navat nie dumajcie sunucca tudy biez zbroi».
Kaniečnie, było krychu strašna ad takich pieraściaroh. Ja staŭ pisać u Adeskuju abłasnuju administracyju, prakuraturu, šmat u jakija instancyi, ale nichto nie davaŭ mnie adkazu. Adhuknuŭsia tolki ŭčastkovy hetaha siała, jon paabiacaŭ dapamohu.
Ja nie viedaju, što mienavita padziejničała: ci ŭčastkovy, ci abviestki, jakija ja davaŭ u hrupach Vialikaha Dalnika Ukantakcie, ci moj zvarot da «Pravaha siektara», ale Andreja adpuścili.
Heta było faktyčna rabstva. Ludziej vierbavali na piatačku kala vakzału ŭ Kijevie, abiacali dobruju pracu i zarobak, a potym zavozili ŭ Vialiki Dalnik i trymali pad achovaj. Tam treba było pracavać na palach, płantacyjach, a taksama na harodninnaj bazie. Sartavali buraki, cybulu, pałoli ŭsio heta, apracoŭvali chimikatami. U Andreja ciapier usie ruki i nohi sinija ad hetaj «chimii». Uvohule vyhladaje nie duža dobra. Moža, tracina zastałosia ad jaho raniejšaha.
Siarod rabočych nie było volnaha pieramiaščeńnia, ich trymali ŭ zakinutaj vajskovaj čaści. Viadoma, nijakich hrošaj nie płacili. Tolki karmili i davali cyharety. Niechta čas ad času sprabavaŭ uciačy, kamuści ŭdavałasia, u Andreja nie atrymałasia. Jaho zdahnali, pahražajučy pistaletam, prymusili viartacca nazad.
Zrešty, syn kaža, što da jaho tam stavilisia lepš, čym da mnohich. Prynamsi, nikoli nie bili.
Hetym «biznesam» vałodaje hruzin Cimur, «nahladčykami» ŭ jaho pracujuć cyhany. Kali pačaŭsia šum z pošukami, to Cimur paklikaŭ da siabie Andreja, daŭ jamu adzieńnie i hrošy i adpuściŭ. Skazaŭ, što nie choča lišnich prablem.
5 lipienia Andrej na ciahniku z Kijeva pryjechaŭ da mianie ŭ Maryupal, možna skazać, što narešcie adbyłosia ŭźjadnańnie siamji».
