Karočie, tiepieŕ my s toboj braťja.
— Nu i dobra, niachaj braty.
— Braťja, Vania.
— Jaś.
— Vania.
— …
— Ja tut podumał, čto my s toboj žie odinakovyje, a značit čto?
— Što?
— Značit, ty kak ja!
— U sensie?
— Ty žie tožie etich, b…, nie lubiš?
— Jakich?
— Šievčienku s 13-ho doma.
— Nu… čamu? My ź Piotram učora płot na miažy papravili. Farbavali, razmaŭlali — dobry chłopiec.
— Chłopiec… Słušaj, Vania. Vot ty ž vrodie normalnyj. Brat moj. A čie ty dažie hovoriš počti kak etot iz 13-ho doma? Nabrałsia ot nieho, čto li?
— Čaho nabraŭsia?
— Čto za «płot na miažy». Braťja nie dołžny tak razhovarivať druh s druhom.
— Jak?
— Nu dierzko. Čto ty kovierkaješ?
— Što kavierkaju?
— B..! Jazyk čie kovierkaješ?
— Ja tak razmaŭlaju.
— Čto ty diełaješ? Ładno, Vania, koročie. Raz ty mnie brat, to s Šievčienkoj iz 13-ho doma čtoby bolšie nie krasił. So mnoj budieš krasiť.
— Što?
— Zabor, čto-čto…
— Tak ty ž złamaŭ jaho 10 hadoŭ tamu i spaliŭ ŭzimku, kali mierz.
— Kto miorz? Ja jeho spalił potomu, čto začiem nam zabor? Ja jeho spalił, čtoby tiebia vidieť. Vsiehda. Mało li čto s toboj słučitsia — tak ja pribiehu, pomohu.
— Słuchaj, darečy. U mianie tut žonka skardziłasia. Kaža, ni pazaharać, ni pajeści. Jak na dałoni siadziš. Moža, davaj płot pabudujem, choć maleńki jaki, a to i praŭda niazručna.
— To jesť tvoja žiena protiv, čto my družim. Čto my braťja. A ona nie iz chochłov u tiebia, kstati?
— U sensie?
— Nu Šievčienko vot tožie nie chotieł, čtoby ja k niemu chodił, čtoby pomohał. Nu tak ja jemu tiepieŕ priamo na miežie jamu kompostnuju vkopał na piať kolec. S pierśpiektivoj raźvitija, tak skazať. Pusť tiepieŕ radujetsia.
— Davaj płot pabudujem?
— Vania, tiebie zaborov mało? Tak u mienia etich zaborov! S Baranauskasom zabor 500 mietrov na soplach i s Šievčienko. Tam vaŝie kiłomietr tolko v vysotu. Kstati, jeho budiem krasiť.
— Tak u mianie raboty poŭny rot. Kali mnie tvoj płot farbavać!
— U vsiech rabota, Vasia…
— Jaś.
— Vania.
— Jaś.
— Vasia… Vania. Davaj po-čiestnoku: ty hovoriš kak budto u tiebia chrien vo rtu. «Płot farbovať». Ja, naviernoje, łučšie znaju, kak pravilno, da? I Šievčienko tvoj tožie. Petro… šiepielavyj kakoj-to. Vy davajtie łučšie zabory kraśtie, a ja sam vsio normalno skažu, da? Po-čiełoviečieski. Ty idieš?
— Kudy?
— Kudy… K Bierdyjevu. U mienia tam tožie zabor. U mienia viezdie zabor. Tolko s toboj nietu, poetomu ty mnie brat. A budieš šiepielaviť — ja…
— Što?
— I s toboj postavlu zabor.
— Išoŭ Šuškievič pa šašy i šukaŭ Łukašenku, išoŭ Šuškievič pa šašy i šukaŭ Łukašenku…
