… Davoli zmročnyja ŭražańni ŭ mianie ad Minska, praź jaki ja dvojčy pralataŭ, i mnie pryjšłosia tam niekatory čas pravieści padčas pierasadak, davoli značny. Z čym źviazanaja zmročnaść hetych uražańniaŭ? Razumiejecie, my možam kazać pra toje, što Łukašenka ŭžo nie vyhladaje «apošnim dyktataram Jeŭropy», i navat što jon krychu łaviruje, i navat moža być, što jon evalucyjanuje ŭ niejki bok bolšaj talerantnaści i bolšaj zachodnaści. Ale ŭ mianie adčuvańnie, što i nasielnictva, i kultura biełaruskaja, i navat duch biełaruski — jany bieznadziejna pryplusnutyja, prycisnutyja, niejkaja plita tam lažyć.
Nie zaŭsiody va ŭsiakim vypadku ja mahu dakładna adrefleksavać svajo adčuvańnie ad horada. Ja nie viedaju, čamu mnie Maskva ŭjaŭlajecca ahresiŭnaj, a Adesa — žavijalnaj i biaździejnaj (choć heta nie tak, viadoma), a Minsk — voś takim prycisnutym. Ale ja baču, ja adčuvaju prosta ŭsimi vibrysami, jakija piśmieńniku treba mieć, adčuvaju hetuju spluščanaść. Choć tam šmat paradku, vielmi ŭsio dyscyplinavana, sapraŭdy čyścieńka, i servis tam taki dobry, ale ja, razumiejecie, adčuvaju niejkuju bieznadziejnaść. Tam navat kali dzieci płačuć, to płačuć niejak napaŭhołasu…
