Łarysa Finkielštejn. Fota: novychas.by
«Paśla naviedvańnia palikliniki ŭ narmalnym stanie cisk stanovicca 260/140», — napisała Łarysa Finkielštejn.
«Pavažanyja siabry, znajomyja i nieznajomyja! Chaču paprasić pra dapamohu — nie materyjalnuju, a kansultatyŭnuju. Padazraju, situacyja takaja nie tolki ŭ mianie. Jak pieraadoleć, jak pazbavicca ad bandytyzmu miedykaŭ? — piša Łarysa Finkielštejn.
Vychodžu z pracedurnaha kabinieta paśla ŭkołu. Liftavyja knopki harać, jon vyklikany, stajać pacyjenty. Knopka zhasaje raptoŭna ŭ 19.53—19.55 (lifcior pracuje da 20.00, daktary ž časam zatrymlivajucca da 21.00). Prašu dziaŭčynku, jakaja mieła namier iści pa leśvicy: «Ja — invalid, z 6-ha pavierchu nie sydu, paprasicie lifciora na chvilinu ŭklučyć lift». Sama viartajusia ŭ kalidor, kidajusia ŭ kabiniet, dzie idzie pryjom, prašu patelefanavać na vachtu, zatrymać lifciora.
U adkaz ad doktarki P. — visk: «Vyjdzicie adsiul! Ja dadomu chaču syści svoječasova!»
Ja znoŭ tłumaču, što mnie daviadziecca načavać tut, ja nie zmahu syści. Novy visk. Pacyjentka, jakaja siadzić na pryjomie, prapanuje źbiehać na vachtu i spynić lifciora. P. užo viščyć na pacyjentku: «Nikudy nie pojdziecie, pakul nie vypišu recepty». U hety čas na pavierch uźlataje vachciorka i jak turemny nahladčyk kryčyć: «Nie pałožana! Svoječasova treba chadzić! Ja zakryvaju budynak! Svoječasova treba!».
U nas mnohija lačebnyja ŭstanovy zamianiajuć saboj vychavaŭča-papraŭčyja.
Praź niekalki chvilin, hetak zvanaja doktarka P. vychodzić z kabinieta i zajaŭlaje adzinamu chvoramu pad dźviaryma, što pryjom skončany. I ŭžo nikudy nie śpiašajecca, a važna pierapaŭzaje ŭ kabiniet nasuprać i, nie začyniŭšy dźviarej, kryčyć na ŭvieś kalidor: pieramyvaje kostki mnie, a zatym nachabnamu pacyjentu, jaki jašče chacieŭ atrymać ad jaje miedycynskuju dapamohu. Śpič jaje doŭžycca chvilin 20, zatym jana pavolna prapłyvaje mima mianie pa kalidory, i ja paśpiavaju paraić joj pamianiać prafiesiju. Jana pa-chamsku adhukajecca i sychodzić.
Uśled za joju vylataje jaje surazmoŭca, taksama jak by doktarka V. Ubačyŭšy mianie, isteryčna kryčyć i machaje nad svajoj hałavoj kułakami: «Idzicie chutčej adsiul, ja pavierch zakryvaju». Ja joj kažu spakojna: «Začyniajcie i idzicie, usio začyniena, što vam pieraškadžaje syści?». Jana vyskokvaje, kryčyć: «Vykliču milicyju». Chvilin praz 40 źjaŭlajecca narad, nastrojeny vielmi mirna, ja im tłumaču situacyju. Jany razumiejuć, što trapili nie na złačyncu. Prapanoŭvajuć svaju dapamohu ŭ spusku.
U dadatak da taho, što ja nie chadžu pa leśvicach i pakinuła ŭ mašynie pałku, spadziejučysia na lift, u mianie pačynaje dzika baleć i kružycca hałava. Ja prašu vyklikać z dyśpietčarskaha liftavaha punkta dziažurnaha abo avaryjku, jany za chvilinu ŭklučać lift. Milicyja vyklikała chutkuju. Pryjechali dvoje nadzvyčaj razumnych chłopcaŭ. Razam ź milicyjantam jany źnieśli mianie na kreśle. Hety spusk kaštavaŭ vialikich strachaŭ i zdaroŭja. U chłopcaŭ dryžać ruki i nohi, u mianie vyskokvała serca. Mnie zdavałasia, što ja laču z šostaha pavierchu bieź leśvicy, i my voś-voś usie palacim kulem i razabjomsia. Napieradzie nas, jak zaharadžalnyja siła, išoŭ moj znajomy, jaki prylacieŭ pa zvanku mianie ratavać, ale sam nie ryzyknuŭ iści sa mnoj pa leśvicy, ubačyŭšy moj spałatnieły tvar. Tut ža dačapiłasia vachciorka: «Mnie začyniać treba! Vychodźcie adsiul!». Ja adrazu ŭstać nie mahła i niekalki chvilin adychodziła ad spusku pad jaje dziki kryk.
Nazaŭtra ja vykłała ŭsie načmiedu i napisała skarhu. Pa jaje tonu było zrazumieła, što spahady tut čakać nie varta. Nijakija miery pryniatyja nie byli. Hetyja dziaŭčaty, mabyć, učorašnija vypusknicy mieduniviersiteta, što za miesiac pracy ŭžo ŭźnienavidzieli chvorych, pa-raniejšamu viaduć pryjom.
A pozna ŭviečary, praz paru dzion, u kabiniet, dzie ja była na pryjomie, prynieśli typovuju «pozvu ŭ sud»: čas i miesca, kudy źjavicca, biez uzhadnieńnia sa mnoj. Pryjšła. Nijakaj kamisii niama. Na svaim pracoŭnym miescy siadzić K. — zahadčyk adździaleńnia. Chvilin praz 20 źjaŭlajecca inšaja zahadčyca adzialeńnia P., jašče praz 10 chvilin — zahadčyk haspadarki — načalnik lifciora. Apošnija — načmied K. — praz hadzinu paśla pryznačanaha terminu.
Cełuju hadzinu ja patrabavała paklikać tak zvanych daktaroŭ — pa-sutnaści, pradmiet kanfliktu. Cełuju hadzinu mnie chłusili, što ŭ ich siońnia niepracoŭny dzień. Potym — što jany na vizitach. Potym — što ŭ ich pačaŭsia pryjom chvorych, i ich nielha vyklikać u kabiniet.
Ujavicie, pasiadžeńnie suda z pazoŭnikam biez adkazčyka. Pryjšoŭ čałaviek, abrabavany na vulicy, a znojdzienych złačyncaŭ nie paklikali. Piać načalnikaŭ, piać čynoŭnikaŭ cełuju hadzinu, hledziačy mnie ŭ vočy, chłusili i patrabavali niejkich tłumačeńniaŭ ad mianie… Kaho sudzili?!?
Staršynia K. matlała hałavoj i kazała: «Voś-voś jany iduć». P. siadzieła jak Buda i cadziła: «Za imi pajšli». Načmied K. šantažavała mianie zapisam nibyta maich abraz u svaim telefonie i machała im pierad maim nosam. Nieviadomy biez chałata, zakłaŭšy ruki ŭ kišeni, pryniaŭšy bandyckuju pozu, staŭ mianie zastrašvać i vyhaniać. Zatym pradstaviŭsia jurystam B., pahražaŭ milicyjaj, jak vodzicca ŭ hetaj paliklinicy. Uvohule, abychodziŭsia sa mnoj jak z vuličnaj dzieŭkaj. Astatnija patrabavali, kab ja čahości čakała i nie sychodziła.
Ja adčuvała, što zaraz straču prytomnaść ci ŭ mianie razarviecca hałava. Jany naŭmysna cełuju hadzinu davodzili mianie da šalenstva, pravakujučy isteryku, i, viadoma, damahlisia jaje. Ja sabie ŭjaŭlaju, jaki akt pracy kamisii jany składuć. Ale kamisija nie pracavała. Jany i nie źbiralisia karać vinavatych, i navat raźbirać kanflikt, a sprabavali zapałochać mianie.
Jany nie tolki na daktaroŭ, jany na ludziej nie byli padobnyja. Takoha źvierstva niemahčyma sabie ŭjavić, a hetyja vinavatyja P. i V., abaronienyja svaimi načalnikami, niedaloka ad ich adyšli i siadzieli pa svaich kabinietach.
Tyja maładyja chamili adkryta, pa-vuličnamu, pa-žłobsku, a hetyja piensijanierki, što zubami ŭčapilisia ŭ svaje miescy, hatovyja byli, zachoŭvajučy «zekaŭskuju» salidarnaść, źniščyć niemaładoha chvoraha čałavieka. I rabili heta pa-čynoŭnicku strymana, nie pavysiŭšy hołasu.
SOS! Centralnaja haradskaja paliklinika № 6 — fabryka insultaŭ, łohava zabojcaŭ. Aściarožna. Ale z hetym štości treba rabić.
P.S. Zrazumieła, u našaj paliklinicy było šmat vydatnych supracoŭnikaŭ: daktaroŭ, miedsiaścior, łabarantaŭ. Jany jość i siońnia, ale jany nie robiać pahody».
