— Siońnia mnie treba było ŭ adździele dziaržrehistracyi jurydyčnych asobaŭ vyśvietlić šerah pytańniaŭ, źviazanych sa spravami homielskaj «Tałaki» i jaje tryccataj hadavinaj, što budzie ŭ hetym hodzie. Ale naprykancy mnie raptoŭna skazali, što sa mnoj choča parazmaŭlać jašče adzin čałaviek u susiednim kabiniecie.
Mužčyna pradstaviŭsia Alaksandram i skazaŭ, jaho cikaviać mety dziejnaści «Tałaki». Na majo pytańnie, ci jon z «hebe», jon prama adkazaŭ «tak». Pry hetym u jaho pierad nosam lažała tečka z našymi archiŭnymi dakumientami ab dziejnaści arhanizacyi, dzie našy mety prapisanyja vielmi detalova.
Ja paprasiŭ vyklikać mianie aficyjna pa paviestcy, na što jon skazaŭ, što naŭrad ci zrobić heta, i lepš udakładnić paru pytańniaŭ adrazu. Svajo paśviedčańnie pry hetym jon pakazvać admoviŭsia, a našu krainu ŭvieś čas nazyvaŭ «Biełorusija».
Dalej była niaŭciamnaja bałbatnia pra «Abama raźviazvaje vojny i pad jaho kiraŭnictvam hinuć ludzi, toje ž i ź Fieliksam Dziaržynskim, tamu nie treba tut na nas hnać». Albo «ludziam, jakija vierna słužać dziaržavie, pastaviać fajnyja nadmahilli i pomniki». Nie viedaju, moža ŭ jaho mara i meta ŭ dziejnaści takaja — chutčej ułasnaje nadmahille mieć. Hetkaja paznaka prafiesijnaha honaru.
Z kabinieta jon mianie nie vypuskaŭ, a zrabić ź im chacia b sełfi nie davaŭsia, tolki kruciŭsia ŭvieś čas na zedliku jak čort na patelni.
Paśla roznych biespaśpiachovych sprobaŭ daznacca bolej pra banalnyja rečy («a kolki hod vy ŭ «Tałace» i kolki čałaviek u arhanizacyi? — U vas dakumienty pierad nosam, voś i pahladzicie, tam usio aficyjna jość») jon paviedamiŭ, što naohuł jon pa linii kontrvyviedki, i jaho kankretna cikaviać dva siabry našaj arhanizacyi — viadomyja žurnalisty Łarysa Ščyrakova i Kastuś Žukoŭski. Ja na ŭsie pytańni, źviazanyja ź imi i ich dziejnaściu adkazaŭ, što kali ich cikaŭlu nie ja i nie «Tałaka», to sensu praciahvać razmovu niama.
— Ci pracujuć Ščyrakova i Žukoŭski na Biełsat? — zapytaŭsia kontrvyviednik.
— Nie viedaju, ale možacie dasłać aficyjny zapyt u Varšavu, kali vas heta cikavić. Heta budzie chit, a nie list! Pa internecie skryn razydziecca, dumaju, navat čakać adkazu nie daviadziecca.
Zakranuŭ jon i pytańnie stasunkaŭ z Rasijaj. Maŭlaŭ, moža ž być vajna jakaja, tak my ž budziem vajavać z Rasijaj… Ja padkreśliŭ tolki, što pad «my budziem vajavać z Rasijaj» u nas roznyja ŭjaŭleńni pra Radzimu — chtości budzie vajavać Z, a chtości ž — suprać, bo naša kraina ŭ maim ujaŭleńni vidavočna maje być niezaležnaj.
Naprykancy jon zaŭvažyŭ, što chacieŭ by, kab ja pravioŭ jamu niejak ekskursiju pa Homieli i naohuł raspavioŭ niejak pra historyju rodnych miaścin i nie tolki, u adkaz na što pačuŭ admovu.
Naohuł miarkuju, što cikaŭnaść KDB była vyklikana žadańniem jak maha bolej daznacca pra dziejnaść niezaležnych žurnalistaŭ u Homieli. Apošnim časam Łarysa Ščyrakova i Kastuś Žukoŭski zdoleli ŭźniać šerah surjoznych sacyjalnych i kryminalnych prablem, asabliva ŭ rehijonie. Mahčyma, sprabujuć na ich niešta adšukać, tym bolš, vybary prajšli, i im užo nie treba siadzieć i rabić tvar libierałaŭ.
