U dzień kali sustrakajucca vypuskniki z nastaŭnikam, chaču raspavieści pra nastaŭnika, jaki ŭ škole zrabiŭ na mianie najbolšy ŭpłyŭ. Ihar Ivanavič Mickievič vykładaŭ u nas biełaruskuju movu i litaraturu. Rabiŭ heta biezdakorna (darečy, jon daloki svajak Kołasa, taksama ź Mikałajeŭščyny). Mienavita ŭ 5-ym kłasie, kali jon pačaŭ vučyć naš kłas, ja pačaŭ čytać knihi. Raniej tolki hladzieŭ «Zov džunhlej» i «Čiełoviek i zakon» z «Trapikankaj», i hulaŭ u «Karateku» na «Siubory».
Da vučniaŭ jon časta źviartaŭsia na Vy.
- Dźmitry Francavič, tut dyrektar kaža, što treba zrabić dzień biełmovy ŭ škole. Pryciahnicie vaš mahnitafon i padčas pierapynkaŭ uklučajcie na ŭsiu moc praz kałonki ŭ kalidory.
— Ihar Ivanavič, dyk hučna budzie. A što kali skardzicca buduć?
— Vysyłajcie da mianie. Ja raźbiarusia.
Prychodzili nastaŭniki, zavuč. Skardzilisia. Pasyłaŭ da jaho. Bolš nie viartalisia.
Niedzie chiba 1996 hod.
— Dzieci, była takaja piśmieńnica — Łarysa Hienijuš. Jaje pa nieviadomych pryčynach prybrali z prahramy. Kali łaska, znajdzicie ŭ biblijatecy jaje vierš, vyvučycie na pamiać i na nastupnym uroku na pamiać pračytajecie.
Ad jaho žartaŭ usia škoła kačałasia pokatam. Ale pa žyćci jon byŭ vielmi piesimistyčnym čałaviekam. Navat sumnym. Jak Bykaŭ, kali kazaŭ, što jon piesimist, jaki choča, kab jaho piesimizm raźviejali.
Niejak raz, pamiataju, užo paśla ŭniviersiteta, zajšli da jaho ź siabrami ŭ hości z hitaraj. Pry stale śpiavali ź siabrami pieśni Dančyka, jon ich vielmi lubiŭ. I Ihar Ivanavič, jaki zaŭsiody byŭ jak žaleza, zaliŭsia ślaźmi. Nie pryhadaju, kab jon choć raz prasiŭ nas razmaŭlać pa-biełarusku. Nikoli. Ale svajoj pastavaj zaachvočvaŭ da hetaha bolš, čym miljon prośbaŭ.
Kali ja byvaju ŭ Nalibakach, to dumaju, ot kłasna było b sustreć Ihara Ivanaviča ŭ kramie ci na pošcie. Chacia b 5 chvilin pahamanić, raskazać jamu niešta aptymistyčnaje. Tak było nia raz. Ale ŭžo, na vialiki raz nia budzie. Paru miesiacaŭ tamu jaho nia stała.
Heta byŭ čałaviek biez kaliva falšu. Jon byŭ adzinym čałaviekam u Nalibakach, jaki ZAŬSIODY razmaŭlaŭ pa-biełarusku. Ci to ŭ łaźni, ci na sienakosie, ci padčas zastolla ci ŭ čarzie ŭ staličnaj kramie, kali my viartalisia z cyrku i dzie inšyja nastaŭniki raptam zabyvalisia, što jany ź biełaruskamoŭnaj škoły. Ihar Ivanavič byŭ jak tank.
Praz 16 hadoŭ paśla zakančeńnia škoły, liču, što hałoŭny ŭrok ad jaho — być saboj i dumać krytyčna. Toje, čaho vielmi časta naša škoła nie daje.
