Da viasiella maładaja para rychtavałasia čatyry miesiacy. Pra toje, što ŭsio budzie ź biełaruskim kałarytam, viedali adrazu.
«Spačatku vyznačylisia ź siadzibaj «Lasnaja palana». Jana mieścicca pasiarod lesu, tam vielmi dušeŭnyja haspadary, jakija zrabili ŭsiu hetuju pryhažość svaimi rukami. Adrazu adčuvałasia asablivaja enierhietyka i hust, my nie vahalisia, — raspaviadaje Adarja. — Paśla abrali viadoŭcu Usievałada Ścieburaku, jaki dapamoh zaryjentavacca ŭ asablivaściach biełaruskich viasiellaŭ.
Nam nie chaciełasia zanadta tradycyjnaha śviata. My chacieli adyści ad stereatypu, što viasielle pa-biełarusku — heta vioska, harmonik, harełka dy sała. Apošniaha ŭ nas, darečy, nie było, bo my nie jamo miasa i nie ŭžyvajem ałkahol. Viasielle pa-biełarusku moža być sučasnym, madernovym. Biełaruskaje nie pamierła, jano nabyło novuju formu — pa-raniejšamu blizkuju i pryjemnuju voku».
Stroi dla maładych i ich baćkoŭ vyrabiła biełaruskaja dyzajnierka Nastaśsia Falkovič. Za asnovu ŭziali tyja madeli, što Nastaśsia raspracavała raniej, a dalej užo hulalisia z detalami i kolerami.
«Ja admoviłasia ad ilnu, bo niaviesta ja ruchavaja i niepasiedlivaja, bajałasia chutka pamiać sukienku, — tłumačyć Adarja. — Arnamient abirali razam z Nastaśsiaj, jana padkazała, što vyšyvali raniej. Tak na maim pasie źjavilisia tradycyjnyja hałuby, što sustrakajucca ŭ pacałunku. Paša prydumlaŭ dyzajn svajoj viasielnaj kašuli sam. I materyjał, i arnamient — jaho zaduma. Nastaśsia z zadavalnieńniem vykanała takuju zamovu. Tatam kašuli nabyli ŭ kramie Honar.by, miatliki dla siabroŭ — u Ragna.by. Siabroŭki niaviesty sukienki ŭziali naprakat u Nastaśsi Falkovič. Inšyja hości stroi pradumvali sami».
Što tyčycca viasielnaha anturažu, to tut maładym dapamahli babuliny rečy.
«My źviarnulisia da dekaratara i pakazali ŭsie dziaruhi, ručniki i nabažniki, što babula sa ślazami radaści źniała z haryšča dla lubimych unukaŭ, — dadaje Pavieł. — Zaprašeńni dla haściej drukavali na babulinym niabielenym ilnie, jamu hod 50, nie mienš. Dekaratarka Kaciaryna Mytnik spałučyła ŭsio heta ŭ azdableńni arki, zały, stałoŭ. My prasili ničoha nie nabyvać i pa-maksimumie vykarystoŭvać svajo. Viedajecie, u takich rečach — nievierahodnaja enierhietyka, ź imi luboje śviata atrymajecca dušeŭnym».
U zaprašeńni na viasielle maładyja pisali tak: «Śviata ładzicca ŭ lesie. Nijakich dvuch haračych i doŭhich zastollaŭ. Tolki prostyja słovy i prostyja rečy. Apranajciesia tak, kab było zručna: džynsy i vyšyvanka budzie samaje toje».
«Kožny zrazumieŭ heta pa-svojmu. I my vielmi ŭściešany, što siońnia ŭ Biełarusi možna znajści šmat «smačnych» u płanie dyzajnu strojaŭ, — raspaviadaje Adarja. — Na śviacie my vučyli biełaruskija tancy z teatram «Fłamieja», skakali pad pieśni hurtu By Cry.
Zamiest napojaŭ z kramy pili baćkoŭski biarozavik i razmaŭlali dzie na trasiancy, dzie na movie — jak u kaho atrymlivałasia. Emacyjanalnaja pryviazka biełarusaŭ da biełaruskaha — vielmi mocnaja. Takija rečy torkajuć, jak «moŭny kod» u «Movie» Marcinoviča».
