Niejak minułym lipieniem jechaŭ ja načnym ciahnikom z Rečycy ŭ Miensk. Padyšoŭ ranicaj da pravadnicy kupić kubak harbaty, a ŭ adkaz pačuŭ: «Tak! Chavarycie mnie pa-ruski! Ja nie sabirajuś tut etat vaš biłaruski jyzyk panimać, ja ivo ŭ školi ni učyła». Nu i jašče niešta takoha ž kštałtu.
Toje, što pravadnicy nie razumiejuć, što takoje «harbata», zdarajecca časta. Ale bolšaść prosiać patłumačyć, što ž heta takoje i ja spakojna tłumaču (nie pierakładajučy) i situacyja mirna vyrašajecca. A tut prosta nachabstva i chamstva.
Tady ja zapatrabavaŭ knihu zaŭvah i prapanovaŭ dy napisaŭ tudy zaŭvahu z prapanovaj skasavać z takoj supracoŭnicaj pracoŭnuju damovu u suviazi ź nieadpaviednaściu ŭzroŭnia adukacyi patrabavańniam dla padobnaj prafiesii. Artykuł 4 zakona «Ab movach» patrabuje ad kožnaha rabotnika luboj arhanizacyi vałodańnia abiedźviuma dziaržaŭnymi movami na ŭzroŭni, jaki nieabchodny im dla vykanańnia svaich słužbovych abaviazkaŭ. I kali pravadnica nie zdoleła pradać mnie tavar, jaki abaviazanaja realizoŭvać u vahonie ciahnika, z-za taho, što nie zrazumieła nazvu hetaha tavara na pieršaj dziaržaŭnaj movie, adpaviedna, jana nie vałodaje hetaj movaj u abjomie, nieabchodnym dla vykanańnia svaich abaviazkaŭ, a značyć, nie adpaviadaje zajmanaj pasadzie.
Praŭda, tady jaje nie zvolnili, a tolki abviaścili vymovu i pazbavili premii za nizkuju kulturu absłuhoŭvańnia mianie. Biełčyhunka spasłałasia, što ŭ słužbovaj instrukcyi pravadnika siarod abaviazkaŭ nie zapisana patrabavańnie zakona ab vałodańni abiedźviuma dziaržaŭnymi movami na adpaviednym uzroŭni. Nu ja, pa ščyraści, i nie staŭ mocna nastojvać na samym žorstkim pakarańni.
A ŭ hety paniadziełak ja jechaŭ ź Miensku da Rečycy. I ŭ vahonie trapiłasia taja samaja pravadnica. Praŭda, ni jana, ni ja nie padavali vidu, što ŭžo znajomyja, chacia pa majoj movie, upeŭnieny, jana mianie ŭzhadała.
Ja znoŭ paprasiŭ kubak harbaty. Adkaz byŭ taki: «Vy znaicie, u nas vot tak, štoby prama travianova, to nietu, jeść čorny i zilony. Vam kakoj?» Nu ja zamoviŭ čornuju. Ale toje, što ciotka ciapier viedaje, što takoje «harbata», dy jašče niechta joj naploŭ, što harbata — heta nibyta tolki ź ziołak - «traviany», a «čorny» i «zialony» — heta tolki «čaj», — heta, pa ščyraści, paradavała!
Usio ž plon i ad Słučakovaj pisaniny, i ad majoj JOŚĆ!
