knihi pamirajuć
ź ciomnych spalniaŭ
dzie adzinaja daroha
prakładzienaja žoŭtaj lampaj
viała da knižnaj staronki
ich rassoŭvajuć pa ŭsich vuhłach domu
pieratvarajučy jaho ŭ vialiki knižny mohilnik
tych čyje imiony ŭžo ničoha nia kažuć
znosiać na paddašak
dzie jany pa dvaccać asobnikaŭ u adnoj karobcy
jak u brackich mahiłach
knihi ŭdaviejuć
u pustych kvaterach
ničyjo serca bolš nia bjecca nad imi
nichto nia dzielić ź imi viačery
nie ŭpuskaje ŭ vannu
nichto nie zaŭvažaje
jak jany hublajuć staronki
jak vałasy
jak pamiać
knihi starejuć u adzinocie
i samaja ŭražlivaja kniha
nazaŭsiody zastajecca
ŭ chałodnym łožku
nakryŭšy hałavu paduškaj
dušyć kryk svaich čornych litar
staryja knihi —
zakinutyja mahiły
Miłbruk, krasavik 2006 — Berlin,
travień 2006
0
0
0
0
0
0
