Ministr adukacyi Ihar Karpienka, pres-sakratarka viedamstva Ludmiła Vysockaja i rabotnik pres-centra Andrej Łazutkin.
Pračytaŭ fiejeryčny adkaz Ministerstva adukacyi «Našaj Nivie» i Hańnie Sieviaryniec ź dziŭnaha mejła [email protected] i baču, što naša ministerstva — heta nie zboryšča małaadukavanych prystasavancaŭ, a vysokaprafiesijnyja nienaviśniki Biełarusi, jakija buduć nienavidzieć jaje za našy biudžetnyja hrošy i prykładuć usie mahčymyja vysiłki, kab hetaj Biełarusi nie było.
I baču, što nie adnym Łazutkinym abyšoŭsia naš ministr Karpienka, kali pieraciahnuŭ da siabie ŭ ministerstva adkrytych i łatentnych kamunistaŭ.
Viktar Małyščyc. Fota Westki.info
Ludmiła Vysockaja, pres-sakratar ministerstva, piša, što niemahčyma ŭklučyć u kurs litaratury Todara Klaštornaha, tamu što ŭ jaho… jość vierš pra łahier z adpaviednaj («błatnoj») leksikaj.
Dyk a što, u jaho čas nie kidali ludziej ni za što ŭ savieckija łahiery? I što, akramia hetaj paemy jon nie napisaŭ nu zusim ničoha? Ci za adzin nieadpaviedny školnaj prahramie vierš aŭtara ŭžo možna adrazu vykreślivać?
«Mnie by žienŝinu — biełuju, biełuju
Nu a, vpročiem, kakaja raźnica.
Ja prižał by jeje s siłoj k dierievu —
I v zadnicu, v zadnicu, v zadnicu».
Heta Jasienin, tavaryšy. Toj, čyim imieniem vulicy ŭ nas nazyvajuć (kaniešnie ž, jon sapraŭdy vydatny paet, biez sarkazmu). I heta samy lohki prykład — pahuhlicie, kolki maciernych vieršaŭ napisali Puškin, Lermantaŭ, Niakrasaŭ i inšyja. Dyk davajcie i ich vykraślim z prahramy!
«Ja vas lubił…» — cudoŭny vierš kłasika, ale ž jon akramia hetaha pisaŭ: «A šutku nie mohu pridumať ja druhuju, Kak tolko otosłať Tołstoho k ch…» Dyk i Puškina prybiarycie! Darečy, kolkaść hadzin na Alaksandra Siarhiejeviča ci nie bolšaja za ŭsiu kolkaść hadzin, adviedzienych na vyvučeńnie ŭsioj suśvietnaj litaratury. I tak, kali nam treba dobra viedać litaraturu taho rehijona, dzie znachodzicca Biełaruś, to čamu my amal ničoha nie vyvučajem z ukrainskaj ci polskaj litaratury? (Ł. Vysockaja skaziła hetaje pytańnie i nie dała anijakaha adkazu pa sutnaści.)
Ci čamu zamiest Cheminhueja ci Markiesa my praciahvajem niekalki ŭrokaŭ zapar zubryć hetaje samaje «Baradzino»? Napaleonaŭskaja vajna — heta trahiedyja dla ruskaha narodu, niachaj jany pa joj i stohnuć. Dla našych krajoŭ heta była nadzieja na vyzvaleńnie ad rasijskaj akupacyi z kanca XVIII stahodździa. Zaŭvažcie, u nas navat u narodnaj vusnaj tvorčaści tolki i robiać, što składajuć pra Napaleona lehiendy i hanaracca tym, što jon byccam by spyniaŭsia ŭ ich vioscy. A voś toje, što zrabiła ŭ nas Rasija paśla adstupleńnia francuzskaj armii — voś heta naša sapraŭdnaja trahiedyja. Tamu pakińcie zubryć «Skaži-ka diadia, vied́ niedarom…» rasijskim školnikam.
U adkaz na krytyku naša ministerstva adzinaje, što moža prapanavać — heta zapuścić karnuju mašynu. Paśla majho minułaha dopisu ŭ licej, dzie ja pracuju, kaniečnie ž, telefanavali i nie dumaju, što hładzili pa hałoŭcy. Licej za mianie zastupiŭsia, ale razumieju, što biaskonca zastupacca nichto nie zmoža. Tamu, kali chočacie, pałochajcie i dalej, ale ŭ mianie padrastajuć dzieci, i ja nie chaču, kab ź ich biełaruskaja škoła raściła tych, chto budzie nienavidzieć usio biełaruskaje.
I nie chaču, kab jany ličyli, što tolki ruskaja litaratura — adzinaja i najlepšaja ŭ śviecie, a biełarusy niazdolnyja stvaryć ničoha, akramia apaviadańniaŭ pra žyta, kałhasy i kabančykaŭ. Bo ŭ takim vypadku prosta nie budzie našaj Biełarusi, i, darečy, nie budzie našaha ministerstva adukacyi z usimi jaho čynoŭnikami.
Čytajcie taksama toje, z čaho ŭsio pačałosia: «Čamu ŭ prahramach «Baradzino» jość, a «Pachnie čabor» niama?» Nastaŭnica ruskaj movy napisała adkryty list ministru adukacyi
I chamski adkaz Ministerstva adukacyi: Kab patłumačyć vučniam vieršy Klaštornaha, daviadziecca vykarystoŭvać vyraz «chadzić pad miantami»
