«Byvaje, kali chłopčyka vypadkova nazyvaješ dziaŭčynkaj. Ultrakarotkaja stryžka, andrahinny ciełaskład. Ale pierad nami była dziaŭčynka! Hołas, rysy tvaru, hrudzi, dziavočy vyhin śpiny…»
Toj samy barmen/ka. U pašparcie Cima Valtera imia dziaŭčyny, jaki ŭ peŭny momant žyćcia pierastaŭ identyfikavać siabie jak dziaŭčynu.
Skanfuziŭšysia ad takoj zaŭvahi, Lila ź siabrami pakinuła bar, ale ździŭleńnie ad taho, u čym jana vinavataja pierad barmenam, u jaje nie prajšło. Razumiejučy, što sutyknułasia z čałaviekam z asablivym usprymańniem svajho hiendaru, Lila prapanavała svaim siabram u fejsbuku abmierkavać: a ci jość miesca padobnamu samavyjaŭleńniu ŭ miescach hramadskaha charčavańnia.
«Ja jaje ničym nie pakryŭdziła, nie pryniziła, nie nachamiła. Okiej, ja akazałasia nie hatovaja da novaj mody na hiendarnuju samaidentyfikacyju. Ja nie viedaju, jak stavicca da taho, što pierad taboj dziaŭčyna, jakaja prosić nazyvać jaje chłopcam. Ale ja liču, što śfiera pasłuh — nie miesca dla samaśćviardžeńnia. Barmenka pastaviła naviednika ŭ niajomkuju situacyju tolki tamu, što ŭ jaje pryncypy. I joj chaciełasia, kab usie viedali, što jana nie takaja, jak usie. I toje, ź jakim tvaram jana heta havaryła, pakidaje pytańni. Navošta chadzić va ŭstanovy, dzie barmen sustrakaje ciabie z vyrazam tvaru: «Kali niešta nie padabajecca — vali adsiul»?».
Lila Chiedzina ŭ svaim paście ŭ fejsbuku nie nazyvała ni nazvy ŭstanovy, dzie adbyŭsia kanflikt, ni imia barmena, adnak post dajšoŭ da hałoŭnaha hieroja dyskusii Cima Valtera.
Cim Valter: «Ja ź dziacinstva siabie adčuvaŭ nie ŭ svaim ciele. Asacyjavaŭ z chłapčukom, ale pastajannyja papraŭki kančatkaŭ ad asiarodku zrabili svaju spravu i ja byŭ tym, chto ŭ pašparcie. Try hady tamu ja ździejśniŭ kaminh-aŭt pra svaju hiendar-fluidnaść. Hod tamu ja zrazumieŭ, što hiendarny markier nie dla mianie, ciapier ja ahiendar. Heta nie značyć, što ja nie pryznaju inšy hiendar. Ja vybiraju zajmieńnik jon, bo ruskaja mova nie prystasavanaja da ahiendarnych zajmieńnikaŭ. I prašu inšych usiaho tolki pra pavahu, kali prašu nazyvać mianie ŭ mužčynskim rodzie. Kali ludzi ihnarujuć maju prośbu — čałaviek pierastaje być dla mianie asobaj, jakuju chočacca pavažać, i ja hublaju cikavaść da znosin».
U barmena svoj pohlad na situacyju.
Cim Valter:
Pra svajo minułaje ja kazać nie asabliva lublu. Mahu skazać tolki, što ja nikoli nie chavaŭ taho, chto ja jość. Rabiŭ toje, što mnie padabajecca i chočacca. Ci było heta ahidna-stereatypna — mianie nie chvalavała. Ja chacieŭ być saboj. Ja hanarusia svajoj andrahinnaj źniešnaściu, heta dało mnie mahčymaść zaniacca madelinham i ŭdzielničać u cikavych prajektach.
Sutykacca ź biestaktoŭnaściu davodzicca ŭvieś čas, ja ŭžo pryvyk da hetaha. Tamu na «dziaŭčynu» ja adreahavaŭ jak zvyčajna: vysłuchaŭ zakaz, papraviŭ hościa, pradstaviŭsia i prapanavaŭ napoi. I ja zusim nie pakryŭdziŭsia. Prosta paprasiŭ nie nazyvać mianie dziaŭčynaj. Navat uśmichnuŭsia. Toje, što pačałosia paśla, nie było kamientavańniem majho absłuhoŭvańnia, heta było abmierkavańnie majoj asoby. Kali b naša hościa źviarnułasia da abmierkavańnia napojaŭ, atmaśfiery siarod piersanału i jašče čaho-niebudź, ja b nie pajšoŭ na pryncyp. Ale jana zakranuła mianie jak asobu.
«Nina»: A jak ža pryncyp — klijent zaŭsiody maje racyju?
Cim Valter: Klijenty — nie dakładnaje vykazvańnie. Dla luboha piersanału, jaki lubić svaju pracu, klijent — heta hość. Adnak hości byvajuć roznyja, i nikoli nie varta zabyvać, što vy ŭ pieršuju čarhu hości, nie haspadary. Kožny hość, jaki prychodzić da mianie va ŭstanovu, atrymaje toje absłuhoŭvańnie, jakoje choča: niachaj heta budzie servis abo siabroŭskaja razmova. Ale čym lepš stavišsia da haściej, tym horš stavicca hość da ciabie. Tamu hość nie zaŭsiody maje racyju. I jon stanovicca bolš važnym dla ŭstanovy, kali pryznaje svaju pamyłku.
«Nina»: Z pracadaŭcam vy parazumielisia? Jak jon adreahavaŭ na skarhu klijentki?
CV: Kamientavać situacyju z pracadaŭcam nie stanu. Skažu tolki toje, što syšoŭ z ustanovy, jakaja mnie padabałasia.
«Nina»: Vaša hościa skazała, što śfiera pasłuh — nie miesca dla samaśćviardžeńnia. Vy nie zhodnyja?
CV: Inšymi słovami jana skazała: «Mnie ŭsio adno, chto ty i što ty, viedaj svajo miesca, pryniasi mnie vypić i havary sa mnoj tak, jak mnie budzie zručna, plavać, što ciabie kličuć Vasil. Dla mianie ty Nichto.
Tut sprava nie ŭ samaidentyfikacyi, a ŭ pavazie. Z majho boku niepavahi da hościa nie było. Ja piać hadoŭ staju za stojkaj i vydatna viedaju svaje jak abaviazki, tak i mahčymaści znosinaŭ z haściami. U hetym vypadku hościa pierajšła na asoby i abmierkavańnie majho hiendara ŭ sacyjalnych sietkach ź ludźmi, jakich majo žyćcio nie pavinna datyčycca naohuł. Mahčyma, jana vielmi raźbirajecca ŭ fizijałohii čałavieka i adhadvaje pa vyhinu śpiny poł čałavieka, adnak kali jana nazavie mužčynu z doŭhimi vałasami dziaŭčynaj, pahladzieli b na jaje daloka nie tak, jak ja spakojna adreahavaŭ u bary.
Lila Chiedzina ŭ svaju čarhu ŭdakładniaje:
«Mianie aburyła nie situacyja, a hradus reakcyi barmena na toje, što adbyłosia. Usio možna pieravieści ŭ žart i zrabić situacyju, jakaja dla ciabie źjaŭlajecca prablemnaj, paciešnym vypadkam i zastacca klovym barmenam z asablivym pohladam na śviet, da jakoha budzie pryjemna prychodzić za stojku i pahutaryć. U mianie i maich spadarožnikaŭ reakcyja barmena vyklikała ŭstojlivy pratest. Bolš u hetuju ŭstanovu ni nahoj».
* * *
A vy što dumajecie nakont hetaj situacyi?
