Ab hetym kiraŭnik dziaržavy zajaviŭ siońnia, zasłuchoŭvajučy dakład ab pierśpiektyvach raźvićcia nacyjanalnaj sistemy adukacyi, piša BIEŁTA.
«My damovilisia ab tym, što, pačynajučy sa školnych prahram i zakančvajučy ŭniviersiteckimi, dzie tolki mahčyma pamianiajem hetyja prahramy, prybiarem usio lišniaje, pakiniem patrebnaje. I kryteryjem tut budzie naša žyćcio, rečaisnaść, jakaja budzie patrabavać ad budučaha śpiecyjalista tych ci inšych navykaŭ, tych ci inšych viedaŭ», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
Jon raspavioŭ i pra svajo staŭleńnie da padručnikaŭ, padkreśliŭšy, što ich taksama nieabchodna abnaŭlać u adpaviednaści z novymi prahramami. «Padručniki — heta ikona, heta śviatoje. Ja jak piedahoh pa adukacyi staŭlusia da padručnika, jak da ikony navat u sučasnym žyćci, kali kniha nie stała patrebnaj, nadzionnaj dla ludziej: internet i inšaje … Adno inšaje, praŭda, nie vyklučaje. Ale dla mianie kniha jak była ikonaj, tak i zastałasia. A padručnik na paradak vyšej, čym zvyčajnaja kniha, navat samaja kaštoŭnaja, — zajaviŭ kiraŭnik dziaržavy. — I nam z hetych pazicyj treba było padyści da padručnikaŭ, i pierš za ŭsio ŭ škole».
Takija ž padychody pavinny prymianiacca i da dapamožnikaŭ VNU, źviarnuŭ uvahu Alaksandr Łukašenka. «Ale z VNU praściej: student pavinien sam umieć šukać hetyja viedy, pačynajučy ad padručnikaŭ i zakančvajučy internetam, niejkimi manahrafijami, navukovymi pracami. Ale ŭsio roŭna padručnik — heta asnoŭnaje, heta kniha, na padstavie jakoj student aryjentujecca ŭ materyjale», — reziumavaŭ jon.
«Łamać ničoha nielha» — na naradzie ŭ Łukašenki abmiarkoŭvajuć raźvićcio nacyjanalnaj sistemy adukacyi
