Na videa — z 51:00.
— Chto prapanavaŭ tabie stać davieranaj asobaj Łukašenki?
— Kali heta było? Ja ŭžo i nie pamiataju.
— Jak heta adbyvajecca? Ty siadziš doma, tabie telefanujuć: «Luba, Radzima kliča!»
— Nie pamiataju. Nie pamiataju, ale heta dakładna było z kamandy, jakaja zajmajecca pieradvybarčaj kampanijaj. Ja navat imia nie pamiataju taho, chto mnie telefanavaŭ.
— Ty adrazu pryniała rašeńnie?
— Nie. Ja, darečy, raiłasia.
— Z kim?
— Z daradcam.
— Vicia (muž)? Albo Laparskaja (trenierka)?
— I ŭ Iryny Jurjeŭny taksama pytałasia, i ŭ Vici, naturalna. Tamu što nu jak heta? Žonka kudyści syšła, a jon nie viedaje, kudy. Heta taksama niapravilna. Ja viedała ŭsie minusy i plusy taho, što adbyvajecca. I toje, što budzie adbyvacca sa mnoj, i toje, što buduć takija pytańni zadavać.
— Nu davaj koratka — minusy i plusy.
— Koratka?
— Adzin, dva, try.
— Moj uzrost. Adpaviedna maja aŭdytoryja mahła zachiejcić i nie ŭspryniać. Darosłyja, mahčyma, nie ŭsprymali ŭsurjoz. Šmat momantaŭ. Ale nasamreč, kali adbyvalisia sustrečy z vybarščykami, u škołach ci na niejkich pradpryjemstvach, mnie asabista znosiny z hetymi ludźmi prynosili zadavalnieńnie, ja bolš pavieryła navat u naš narod. Kłasnyja ludzi ŭsiudy pracujuć.
— Pra ludziej u mianie nul pytańniaŭ. U mianie tolki pra adnaho čałavieka — pra Łukašenku. Ty sapraŭdy vieryš u jaho? Tabie jon sapraŭdy ščyra padabajecca? Albo ty razumieła, što heta dapamoža tabie ŭ karjery?
— A ŭ čym mnie heta dapamoža? Voś znajdzicie, u čym mnie dapamoža. Jak trenieru dapamoža?
— Ty nie tolki trenier. Ty taksama ŭ Nacyjanalnym alimpijskim kamitecie.
— Heta hramadskaja nahruzka. Heta asabista mnie nijakaja nie finansavaja vyhada, nie dapamoha.
— Prasoŭvańnie.
— Kudy? Heta tak dziŭna, što mnohija tak dumajuć, a ja takaja zvyčajnaja Luba Čarkašyna. Ja budu tam, dzie ja chaču być, — heta 100%! Ja prykładu maksimum namahańniaŭ, ale heta nikoli nie budzie źviazana z tym, što «ja pajdu tudy, bo potym mnie za heta budzie». Nie.
— My z taboj prykładna adnaho ŭzrostu, i ja chaču spytać: u ciabie nikoli nie było dumki pra toje, što ŭsio majo žyćcio ŭ majoj krainie tolki adzin prezident. I heta žudasna. Kožny dzień ty ŭklučaješ televizar, kožny dzień ty ŭklučaješ naviny… Ty viedaješ, što vakoł vielmi šmat talenavitych ludziej, navat u jaho kamandzie, jak by ja nie staviłasia da jaho, jość talenavityja ludzi, zdolnyja, na moj pohlad, jaho zamianić. Ale prosta kanca-kraju hetamu niama.
— Ja dumaju, što jość i kaniec, i kraj. Nielha tak dumać, što «niama kanca-kraju». Pa-druhoje, nielha nastolki, ja nie viedaju, ahresiŭna i adrazu ŭ štyki ŭsprymać toje, što ŭ nas jość ciapier. Ja zaraz nie sprabuju kahości abaranić, prosta chaču patłumačyć svajo razumieńnie i svaju pazicyju. Usio ž taki nie adzin čałaviek u krainie robić toje, što adbyvajecca. Heta pieršaje. My ŭsie ludzi, my ŭsie hramadzianie svajoj krainy, i ŭ našych rukach vielmi mnohaje. Prosta vielmi šmat my sami nie razumiejem, vielmi šmat my sami nie chočam mianiać i rabić. Znoŭ ža, paŭtarusia: nie adzin čałaviek robić krainu. Značyć, my robim niejkija rečy: ci dobryja, ci drennyja. Heta absalutnaja praŭda, i heta vidać i pa-inšych krainach, kali my pahladzim, dzie taksama doŭhi čas adzin i toj ža prezident. Postsavieckija krainy.
— Postsavieckija krainy, dzie vielmi surjoznyja prablemy z pravami čałavieka, svabodaj u hetych krainach.
— Ja zhodna. Ale, znoŭ ža, ty skazała, što my žyviom u krainie z adnym i tym ža prezidentam. Ale kali my maleńkija, my vielmi šmat čaho nie razumiejem. I mienavita surjozna, z hałavoj, my nie tak doŭha žyviom u hetaj krainie.
— Nam z taboj jašče pašancavała.
— Mnie ciažka mierkavać, što było b z našaj krainaj, kali b ciapier byŭ inšy čałaviek. Ja, napeŭna, u mienšaj stupieni adčuvaju złość. Ja čytaju ŭsie kamientary, ja ŭsio razumieju. Mnohija ludzi pa-svojmu nastrojenyja, mnohija pa-inšamu.
My pavinny viedać karcinku z usich bakoŭ, a my jaje nie viedajem, na žal. Śviet ciapier varjacieje pa ŭsich frantach, i nie nam z mnohimi najmacniejšymi dziaržavami zmahacca, treba sapraŭdy niejkuju siaredzinu zachoŭvać. Lubyja takija rezkija revalucyjnyja źmieny ŭ sučasnym śviecie mocna zvaruchnuć usio. Vielmi mocna. Tamu, mnie zdajecca, treba pastupova ŭsio rabić. I, mnie zdajecca, Alaksandr Ryhoravič taksama ŭsio vydatna razumieje. Heta majo mierkavańnie, prostaha čałavieka mierkavańnie. Ja zaŭsiody kažu pra toje, što my pavinny chacia b ujavić siabie ŭ jaho škury. Ujavicie, kali chiejciać trenieraŭ: «Voś Kazieka, nie pakazaŭ vynik!» A jamu jak? Na Alaksandra Ryhoraviča niešta kažuć, na niejkich ministraŭ. Prosta ŭ hety momant ujavicie siabie na ich miescy. Jak by vy siabie pavodzili? Ci zmahli b vy?
— Kali ja siabie ŭjaŭlaju, mnie chočacca vieryć, što mnie chapiła b sumleńnia. Ja vieru, što lubaja ŭłada pavinna źmianiacca. Navat kali ŭjavić, što jon dobry prezident.
— Ja zhodna, tamu što pierad vačyma šmat krain, dzie heta norma, dzie heta absalutna narmalna. I ludzi da hetaha zvykłyja. Jany razumiejuć, jak heta adbyvajecca, razumiejuć, jak prychodziać da ŭłady. Razumiejuć, za kaho jany hałasujuć. Ale ŭsim postsavieckim krainam treba bolš času, čym toj ža Jeŭropie.
— Dla čaho himnastki, i nie tolki himnastki, prysutničajuć na niejkich tam publičnych mierapryjemstvach pobač z prezidentam? Ja nie mahu zrazumieć.
Himnastka Ksienija Sankovič pobač z Alaksandram Łukašenkam.
— Kali my voźmiem Ksieniju Sankovič, to jana dvuchrazovaja pryziorka Alimpijskich hulniaŭ. I ja dumaju, jana tam bolš prysutničaje jak spartoŭka z łaŭrami.
— Na chakiei?
— Praciahnu dumku. My ŭsie viedajem, nakolki naš prezident naohuł pahłyblena cikavicca sportam. Jon lubić, kali pobač ź im zasłužanyja spartoŭcy.
— Mnie zdajecca, jon lubić, kali pobač ź im pryhožyja žančyny, maładyja.
— Heta ŭžo pytańni da Alaksandra Ryhoraviča, nie da mianie. My čaplajemsia za čałavieka, kab niešta raskałupać, ale kałupać tam niama čaho. Heta narmalna pajści na chakiej. Nu heta kruta, napeŭna, pajści na chakiej u takoj śvicie. Ja nie viedaju.
— Ciabie zaprašali na chakiej tak?
— Ja nie amatarka chakieja.
