Viktar Łukašenka na pasiadžeńni NAK. Fota Rojterz
U zakrytaj sistemie, jak biełaruskaja, ab źmienach, jak i ab chvarobach, na viersie ŭłady davodzicca zdahadvacca pa ŭskosnych faktach.
Viktar Łukašenka nie byŭ zaŭvažny i ŭ žniŭni — kastryčniku, kali kraina padniałasia, kab pakazać svaju stomu i žadańnie źmien. Viktar nie biŭ dźviery dubinkaj u pahoni za demanstrantami, jak Karpiankoŭ, nie zaśviaciŭsia ŭ safary pa dvarach, jak Ejsmant i Baskaŭ, nie vystupaŭ z hroznymi zajavami, jak Kubrakoŭ, Kazakievič i Cierciel, nie «razmaŭlaŭ» ź Cichanoŭskaj i Kaleśnikavaj, jak trojka hienierałaŭ. Viktar, zdajecca, za tyja niekalki miesiacaŭ tolki raz źjaviŭsia na publicy padčas viełaprabiehu i na pytańnie prapahandysta z TB adkazaŭ strymanym, na fonie taho, što ciapier hučyć z vusnaŭ hienierałaŭ i z ekranaŭ, zaklikam da adzinstva i supakajeńnia.
U Minsku papaŭźli čutki, što Viktar Łukašenka trapiŭ u niałasku, bo ŭ žniŭni vystupiŭ za pieramovy, a nie za represii.
Abhruntavańnie, što pamočnik prezidenta nie moža spałučać dziejnaści z prezidenctvam u NAK, vyklikaje ŭśmiešku, asabliva ŭ pieryjad, kali, jak pačuŭ užo i hłuchi, «nie da zakonaŭ».
NAK sam saboj — małaŭpłyvovaja pasada.
Za adstaŭkaj Viktara Łukašenki moža krycca štości, čaho my pakul nie viedajem.
