«Klaty kavid zabraŭ z žyćcia Alaksandra Alaksandraviča Huhnina, čałavieka nievierahodna śvietłaha, pazityŭnaha i mudraha. «San Sanyč», jak ź ciepłynioj zvali jaho kalehi, byŭ vykštałconym uzoram sapraŭdnaha navukoŭcy, prafiesaram ad Boha, a nie ad VAKa. Mnie navat nie źličyć usich jahonych vučniaŭ, jakim jon pryščapiŭ ščyruju luboŭ da navuki, realizavanuju ŭ dysiertacyjach, artykułach, manahrafijach…
Naradziŭšysia napiaredadni vajny ŭ Maskvie [03.05.1941], San Sanyč razam ź siamjoj u 1953 apynuŭsia ŭ Połacku, jaki staŭsia jamu nadzvyčaj darahim horadam na ŭsio astatniaje žyćcio. Unikalny znaŭca sierbałužyckaj movy i litaratury, viadomy hiermanist, jon moh zastacca ŭ Maskvie, dzie paśla zakančeńnia fiłfaka MDU mieŭ nadzvyčaj paśpiachovy navukovy šlach.
Ale naprykancy 1990-ch prafiesar viartajecca ŭ Połack, kab uznačalić katedru suśvietnaj litaratury i kulturałohii.
A bolš za 20 000 tamoŭ jaho asabistaj biblijateki, padoranych Połackamu ŭniviersitetu, stalisia sapraŭdnym intelektualnym dyjamantam u starych jezuickich murach. Mnie ciažka ŭsio heta pisać, bo z San Sanyčam mianie źviazvali vielmi ščyryja i pryjaznyja čałaviečyja adnosiny, i ja da skonu budu jamu ŭdziačny za toje, što staŭsia jon mnie sapraŭdnym uzoram Čałavieka, dla jakoha navuka i maral byli najvyšejšymi kaštoŭnaściami, a kanjuktura, zajzdraść dy hrafamanstva nikoli nie bralisia ŭ raźlik.
Śvietłaja tabie pamiać, San Sanyč, i chaj budzie lohańka Tam», — napisaŭ Uładzimir Łobač.
