«Jon i dla siabie nie vyrašyŭ, jakim budzie jaho miesca ŭ novaj palityčnaj sistemie»
Palityčny ahladalnik Alaksandr Kłaskoŭski miarkuje, što Łukašenka adčuvaŭ siabie ŭ vaśmihadzinnym farmacie vielmi kamfortna.
«Heta było šou, a nie narmalnaja pres-kanfierencyja, kudy zaprašajucca pradstaŭniki šyrokaha śpiektra miedyja. Nazirałasia vidavočnaja sielekcyja miedyja, prysutničali ludzi z atačeńnia Łukašenki. Naturalna, jon adčuvaŭ siabie haspadarom stanovišča. Navat kali jamu zadavali rezkija abo niepryjemnyja pytańni, jon z dapamohaj łajalnaj jamu zali hramiŭ surazmoŭcaŭ u demahahičnym klučy.
Jamu było ŭtulna ŭ hetaj aŭdytoryi, tamu jon doŭha i vielmi padrabiazna razvažaŭ na roznyja temy. Miarkuju, taksama staviłasia zadača prademanstravać nasupierak usim złym jazykam, što pravadyr režymu znachodzicca ŭ dobraj formie i lohka vytrymlivaje taki marafon».
Na dumku Kłaskoŭskaha, čakałasia, što padčas sustrečy my pačujem prahramnuju pramovu.
«Moža, u joj buduć akreśleny etapy kanstytucyjnaj reformy ci Łukašenka skaža pra svaju palityčnuju budučyniu. Ale ničoha hetaha nie prahučała. Vystupoŭca nie abmalavaŭ nijakaj pierśpiektyvy dla krainy. Prahučała šmat standartnych razvahaŭ pra naviadzieńnie paradku. Jon nastalhiravaŭ pa savieckich časach, zhadvaŭ Fidela Kastra, namiakaŭ, što chutka ŭsie školniki musiać być pijanierami.
Zvyčajny nabor savieckich stereatypaŭ — i nijakaha ŭjaŭleńnia, jak budzie raźvivacca Biełaruś. Dakładniej, pastajanna hučaŭ tezis, što začystka va ŭsich śfierach praciahniecca. Jak adznačyŭ analityk Valer Karbalevič, heta aznačaje, što praciahniecca kurs na tatalitaryzacyju krainy».
Analityk źviartaje ŭvahu, što Łukašenka vystupaŭ vielmi kanfrantacyjna, kali kazaŭ pra dačynieńni ź inšymi krainami — akramia Rasii («choć kamieńčyki ŭ jaje aharod taksama lacieli»).
«Hučali rytualnyja słovy pra mahčymaść dyjałohu. Ale składvajecca ŭražańnie, što
Łukašenka spalvaje ŭsie masty ŭ dačynieńniach z Zachadam. Heta aznačaje ŭzmacnieńnie zaležnaści Biełarusi ad Rasii i ŭzrastańnie pahrozy dla suvierenitetu krainy».
Jak adznačaje Kłaskoŭski, Łukašenka tak i nie ŭdakładniŭ adnosna svajho sychodu z ułady i ŭłasnaj palityčnaj budučyni.
«Jon u čarhovy raz hulaje słovami i namiokami. Z adnych vykazvańniaŭ možna mierkavać, što jon chutka sydzie. Ź inšych vynikała, što jon nie moža kinuć krainu. Heta zvyčajny supiarečlivy nabor tezisaŭ Łukašenki na hetuju temu. Ja dumaju,
jon i dla siabie nie vyrašyŭ, jakim budzie jaho miesca ŭ novaj palityčnaj sistemie paśla pryniaćcia novaj kanstytucyi. Choć, miarkujučy pa ŭsim, heta budzie dekaratyŭnaja źmiena pasady, a sutnaść sistemy nie źmienicca».
Analityk miarkuje, što Łukašenka ihraje ŭ svaju hulniu.
«Z adnaho boku, jon razvažaje, jak pakazać, što jość niejkaja palityčnaja dynamika žyćcia. Z druhoha boku, imkniecca zachavać status-kvo. Mahčyma, tut adlustroŭvajecca jaho zakulisnaje supraćstajańnie z Rasijaj.
U papiaredni pieryjad adčuvałasia, što Kreml padšturchoŭvaŭ Łukašenku da kanstytucyjnych źmienaŭ i miakkaha tranzitu ŭłady. Ale ciapier toj miarkuje, što zdušyŭ pratesty, na niejki čas zacemientavaŭ represijami hramadstva. Mahčyma, jon davodzić Pucinu ŭ zakulisnych razmovach, što situacyja ź jahonaha hledzišča narmalizavałasia i sychodzić niama patreby».
Analityk miarkuje, što Łukašenka imknuŭsia naviazać hramadstvu svaju alternatyŭnuju viersiju padziej, što adbyvalisia ciaham hetaha hoda.
«Što heta nie była narodnaja revalucyja, a miaciež, u jakim udzielničali admarozki pad kiraŭnictvam zamiežnych lalkavodaŭ.
Ciaham vaśmi hadzin jon imknuŭsia padmianić paradak dnia, kab mabilizavać i natchnić svaich prychilnikaŭ, a taksama pieraciahnuć na svoj bok elektaralnaje bałota. Praciŭnikaŭ režymu Łukašenka nie stavić zadačy pierakanać.
Naadvarot — zapałochać, kab jany dryželi i bajalisia varuchnucca».
«Pytańnie, nakolki ŭ častki biełaruskaha hramadstva, jakaja maryć pra pieramieny i svabodnuju Biełaruś, chopić siły duchu. Kab pieratryvać i prajści praź piekła, jakoje my nazirajem u hramadska-palityčnym žyćci Biełarusi», — refleksuje Kłaskoŭski.
«Sustreča adbyłasia, kab Łukašenka pazbaviŭsia ad svajoj unutranaj napružanaści»
Dyrektaru Instytuta palityčnych daśledavańniaŭ «Palityčnaja śfiera» Andreju Kazakieviču vaśmihadzinnaja sustreča padałasia «dastatkova pustavataj».
«Ale my ŭžo da hetaha pryzvyčailisia, — kaža analityk. — Tak, prahučała dastatkova šmat ahresii suprać zachodnich krain, adbyłasia demanstracyja rašučaści. Ale
hetaja sustreča nahadvała mierapryjemstva dla samoha Łukašenki. Jana prajšła nie dla taho, kab sfarmiravać infarmacyjnaje pole i dać niejkija zrazumiełyja mesedžy Zachadu abo nasielnictvu.
Naturalna vyniesiem za dužki asobny mesedž pra toje, što jon pry ŭładzie, zastaniecca ŭ svaim kreśle i ŭsio kantraluje. Mnohija tezisy i frazy, a taksama hłabalna hety vaśmihadzinny farmat absalutna nie traplaŭ u čakańni ni biełaruskaj, ni zamiežnaj aŭdytoryi.
Sustreča adbyłasia, kab Łukašenka samavyjaviŭsia, pazbaviŭsia ad častki svajoj niehatyŭnaj enierhii i ŭnutranaj napružanaści».
Na dumku Kazakieviča, akramia pustavataści ŭ vykazvańniach panavała niervovaść.
«Kali pytańni tyčylisia situacyi ŭ krainie, padziej 2020 hoda, naohuł niejkich prablem u šyrokim značeńni hetaha słova, usio heta vyklikała niehatyŭnuju reakcyju. Heta taksama
śviedčyć pra niehatoŭnaść Łukašenki i stvoranaj im sistemy da dyjałohu i alternatyŭnych punktaŭ hledžańnia».
Jak traktavać supiarečlivyja vykazvańni Łukašenki pra ŭłasny sychod z pasady? Kazakievič miarkuje, što toj dahetul nie vyrašyŭ.
«Naprykład, nie vyrašyŭ, što rabić z Usiebiełaruskim narodnym schodam. Choć dyskusii pra jaho iduć, jak minimum, z vosieni minułaha hoda. Nie viedaje, što vyrašyć z Kanstytucyjaj. Hetaksama jon ničoha nie vyrašyŭ pra tranzit i nie moža navažycca na jaho. Łukašenka razumieje, što treba dumać pra pieradaču ŭłady, ale rabić hetaha absalutna nie choča».
Analityk miarkuje, što stratehija Łukašenki ŭ tym, kab zrabić hetaje pytańnie maksimalna ćmianym i nieprazrystym.
«Dziejničać u takoj stylistycy, jak z pytańniem biełaruska-rasijskaj intehracyi. Kolki išło havorki pra karty pa intehracyi. Ich to źbiralisia padpisvać da kanca hoda, to paźniej, praz paru miesiacaŭ. A ciapier znoŭ usio adciahvajecca.
Baču tut padobnuju stratehiju: nie paznačać peŭnyja terminy, kab situacyja była padviešanaj, i nie davać aryjenciraŭ dla ludziej, jakija b dumali pra taki tranzit».
Na dumku Kazakieviča, Łukašenka nie choča brać na siabie niejkija abaviazki na hety kont.
«Dumaju, heta robicca naŭmysna. Z adnaho boku, pytańnie nie zdymajecca z paradku dnia, z druhoha — ničoha nie vyrašajecca».
Dyrektar «Palityčnaj śfiery» kanstatuje, što Łukašenka staviŭ pierad saboj zadaču stabilizavać situacyju, ale faktyčna jaje pravaliŭ.
«Jon i pačaŭ, i skončyŭ rytorykaj vajny. Jon nie moža vyjści z hetaha koła i narmalizavać situacyju ŭ krainie.
Dakładnaha palityčnaha płanu dziejnaści ŭ jaho niama. Ułada nie farmuluje niejkuju vyraznuju pierśpiektyvu. Łukašenka ŭsio bolš zamykajecca ŭ svaim kalidory sacyjalnaj padtrymki. Jaho antyzachodniuju paviestku i apielacyju da savieckaj spadčyny padtrymlivaje prykładna 20-25%. Ale jon navat nie sprabuje ŭciahnuć u ich koły inšych ludziej, chto maje choć krychu inšuju pazicyju.
Vielmi małavierahodna, što Łukašenka zmoža pieraciahnuć na siabie bolšaść. Jon chutčej budzie zastavacca małapapularnym palitykam, jaki nie maje pierśpiektyŭ pieramahčy na vybarach. Tamu zastajecca vierahodnaść niejkich spantannych źmienaŭ».
