Padvalny eksperymentalny pops ad prajektu, jakim zajmajecca praduser Personal Depeche Adam Starpovič. Hety prajekt budzie mieniej paśpiachovy, i taho «Ananimka», vidać, damahajecca admysłova, pradukujučy naŭmysna tupavatyja teksty pad niemudrahielistuju syntezatarnuju muzyku. Mahčyma, tak by žartavaŭ Piotar Mamonaŭ, kali b jon byŭ 20-hadovaj dziaŭčynaj. Na chvalu «Ananimki» možna trapić, i tady ŭsie hetyja piesieńki padaducca miłymi i śmiešnymi. Takaja ž sytuacyja i ź inšym hurtam – «Srebranaje viasielle» (niešta, darečy, u ich z «Ananimkaj» jość rodnasnaje). U inšym razie – dysk sapraŭdy možna vykinuć na śmietnik. Ci toje ździek z papsy, ci svajo bačańnie lohkaha žanru. Praŭda, pieśnia sa słovami «Ja nievidzimka, pavier mnie, Dzimka» vyhladaje na tle našaj estrady zusim nia kiepska. A tonkaha, ścipłaha i nie zaŭždy roŭnaha hołasu vakalistki Nasty dakładna ni z čyim inšym nie pabłytaješ. Dla ŭsich tych, chto nia lubić alternatyvy, ale nia moža słuchać banalnaje papsy.
