Napiaredadni śvietłych zimovych śviataŭ chłopcy z «Krambambuli» vyrašyli «pačastavać» svaich prychilnikaŭ zusim śviežymi muzyčnymi tvorami. Razam ź virtualnaj kaladnaj paštoŭkaj z vyjavaj typovych pradstaŭnikoŭ tutejšaj faŭny biełaruskija mełamany atrymali mahčymaść spampavać na sajcie «Krambambuli» dźvie pieśni z novaha alboma «Krambambula Śviatočnaja».
Albom vyjdzie jašče praź niekalki tydniaŭ, a śviaty ž – voś jany! Tamu, kab padtrymać uchvalnaje imknieńnie suajčyńnikaŭ sustrakać hałoŭnaja śviaty hodu pad svajo, biełaruskaje, muzyki vyrašyli zapuścić «papiarod ciahnika» pieśni «Kalady» i «Z novym hodam!». Abiedźvie stanuć cudoŭnym unioskam u siamiejnuju kaladnuju fanateku, tym bolš što «Śviaty viečar» z 2000 hodu užo zasłuchany, što nazyvajecca, «da dzirak».
Upryhožvajučy jalinku ci siedziačy za kaladnym stałom, dobra pastavić kryštalova‑zichotkuju, karunkava‑pryhožuju kaladnuju, jakaja abudžaje pa‑dziciačamu ščymlivaje čakańnie kazki, jakoj kožnamu z nas tak chočacca na Kalady... A u navahodniuju noč možna «dać džazu» ź siabrami pad navahodniuju – niaŭrymślivuju i chulihanskuju, zusim inšuju pa hučańni i nastroi… Zrešty, abiedźvie jadnajuć tonki humar, niazmušanaść i ščyraja łajalnaść da ŭsiaho čałaviectva z usimi jaho chibami i prablemami. Toje, za što i lubiać «Krambambulu»!
Adnym słovam, jak havorycca ŭ toj ža «Kaladnaj»,
«Chaj dzień za dniom / Nas ciahnuć na dno / Ŭsio adno / Znojdziem šlachi da vyraju…»
