Piensijanier Uładzimir Marozaŭ, jakomu zrabiłasia kiepska padčas zatrymańnia ŭdzielnikaŭ maŭklivaj akcyi pratestu 6 lipienia ŭ Minsku kala Nacyjanalnaj biblijateki, ranicaj u čaćvier pryjšoŭ na miesca incydentu, kab raskazać, jak usio adbyvałasia.
Pavodle słovaŭ piensijaniera, jon prosta siadzieŭ na łaŭcy razam ź inšymi pažyłymi ludźmi. «Ja nie tupaŭ, nie kryčaŭ, nie mirhaŭ, ja prosta siadzieŭ», — raskazaŭ Uładzimir Marozaŭ BiełaPAN.
Tym nie mienš, da piensijanieraŭ padyšli dvoje ŭ cyvilnym i paprasili syści. U svaju čarhu Uładzimir Marozaŭ paprasiŭ ich pradstavicca. «Na hetym razmova skončyłasia i pastupiła kamanda chapać i ciahnuć mianie ŭ aŭtobus», — skazaŭ piensijanier.
Uładzimir sprabavaŭ papiaredzić tych, chto napadaŭ, što jon invalid i ŭ jaho chvoraje serca. Ale mužčyny praciahvali ciahnuć piensijaniera ŭ aŭtobus.
— Heta byli sapraŭdnyja bandyty, — nie vytrymaŭ Uładzimir Marozaŭ. Pavodle jaho słovaŭ,
u niejki momant jon straciŭ prytomnaść, ale bandyty ŭ pahonach nie dazvolili navakolnym navat vyklikać chutkuju dapamohu. Kali jon ačuŭsia, pobač byli minaki, jakija dapamahli jamu dajści da prypynku i pasadzili ŭ taksi.
Mužčyna paviedamiŭ, što nie pakutuje na padučuju chvarobu, ale ŭ jaho chvoryja serca i lohkija. Tamu kali na jaho navalilisia ludzi ŭ cyvilnym, jon pačaŭ zadychacca.
— Ale ja ž nie teraryst, ja nie zabojca, ja piensijanier, — skazaŭ Marozaŭ. — Za što voś tak mianie? Chaču spytać taho bajca, jaki mianie dušyŭ: synku, za što ty mianie dušyŭ?
