Usio, što adbyvajecca ciapier u Domie pravasudździa, — nie bolš čym śpiektakl.
I niahledziačy na šmatlikija niestykoŭki i pracesualnyja parušeńni, los Kanavałava i Kavalova ŭžo vyrašany.
Idzie sud. Prakuror starajecca, advakaty sapuć, sudździa z zadumiennym vyhladam, zdavałasia b, usprymaje arhumienty bakoŭ i analizuje ich. Bo mienavita jon pavinien pastavić kropku ŭ hetaj spravie. Biesstaronna acanić dokazy i vynieści spraviadlivy prysud.
Adnak u razhlad spravy samym nachabnym čynam ŭmiešvajecca… Alaksandr Łukašenka.
Nie, jon nie telefanuje sudździ (prynamsi mnie pra heta ničoha nie viadoma), jon nie patrabuje imhnienna pryznać padsudnych vinavatymi i vynieści im pakarańnie… Jon banalna ŭznaharodžvaje supracoŭnikaŭ, jakija pravodzili papiaredniaje rasśledavańnie złačynstva, i takim čynam daje publičnuju acenku spravie, što razhladajecca ŭ sudzie.
Nahadaju —
jašče idzie sudovaje śledstva, sud jašče navat nie praanalizavaŭ usie dokazy, i, adpaviedna, prysudu jaki ŭstupiŭ u zakonnuju siłu, pa hetaj spravie niama. Takim čynam, praca apieratyŭnikaŭ i śledčych jašče nie była pravierana i acenienaja.
A Łukašenka tym časam užo zajaviŭ: «My ŭznaharodžvajem ludziej, jakija mieli niepasrednaje dačynieńnie da raskryćcia teraktu ŭ minskim mietro».
Što heta, kali nie acenka materyjałaŭ śledstva, dadzienaja na samym vysokim uzroŭni?
Skažycie,
jaki sudździa, chaj navat jon i ceły namieśnik staršyni Viarchoŭnaha suda, ryzyknie nie toje kab spračacca, a prosta kinuć cień na aŭtarytet Alaksandra Ryhoraviča Łukašenki? Pravilna. Nijaki. Takich sudździaŭ u RB nie vodzicca.
Tamu ŭsio, što adbyvajecca ciapier u Domie pravasudździa, — nie bolš čym śpiektakl. I niahledziačy na šmatlikija niestykoŭki i pracesualnyja parušeńni, jakija staviać vielizarny pytalnik nad vysnovami śledstva, los Kanavałava i Kavalova ŭžo vyrašany.
Ułada nie zmahła da kanca vytrymać paŭzu ŭ svajoj aŭtarskaj pastanoŭcy pad nazvaj «niezaležny sudovy praces». Kropku ŭ spravie pastaviŭ Alaksandr Łukašenka. Asabista. Praŭda, raźviazku siužetu, jak naležyć u lubym śpiektakli, jaki pavažaje siabie, my — heta značyć publika — daviedajemsia ŭ kancy pradstaŭleńnia.
