Staršynia AHP Anatol Labiedźka paśla vyzvaleńnia padsumavaŭ toje, što adbyłosia ź im, Siarhiejem Kalakinym i Alaksandram Atroščankavym u Voršy.
«Nas viali ŭžo ź Miensku, i my heta viedali. My čakali, što na pieršym prypynku mohuć być niejkija pravakacyi i dziejańni. Usio tak i adbyłosia. Ale my nie prajhrali hetuju sytuacyju. Apazycyja jechała ŭ Brusel razmaŭlać pra niejkija preferencyi dla krainy, pra perspektyŭny plan madernizacyi. Łukašenka skazaŭ, kab nie puskali, maŭlaŭ, rabicie, što zaŭhodna. Tamu ja rablu vysnovu, što Łukašenka dbaje dobra pra siabie, ale nie pra hramadzianaŭ Biełarusi i nie pra krainu».
Karespandent: «Čym patłumačyć davoli miakki prysud?»
Labiedźka: «Heta vyklikana tym, što „sprava“ poŭnaściu razvaliłasia. Znajšli tolki troch milicyjantaŭ, jakija sami pabłytalisia ŭ svaich pakazańniach. A astatniaje vyhladała prosta jak šoŭ, kamedyjny seryjał. Nu i vielmi vialiki rezanans, jaki my adčuvali, siedziačy tam, što chvala pakaciłasia i nia vielmi dobraja dla ŭładaŭ».
Hladzi jašče: Atroščankaŭ: «Ciaham dnia heta vyhladała tak, što nas prosta vykrali»
