Brataŭ list
Časam ja zabyvajusia pra fakt isnavańnia paštovaje skrynki. Sychodziačy na pracu, prosta nie hladžu ŭ toj bok. Na hetaj planecie žyvie nadta mała ludziej, jakim sobiła b napisać mnie paru staronak. Tamu adzin Boh viedaje, kolki hetaja kaperta pravalałasia ŭ majoj paštovaj skryni. Farbra na štempeli razmazanaja ci to niepahodaju, ci to harbataju z listanošaŭskaha kubka. Heta list ad majho brata.
Jon maładziejšy za mianie na šeść hadoŭ. Listavańnie naša idzie mlava. Dziasiatak staronak, vyrvanych sa školnaha sšytka za hod — heta ŭžo dobra. List jak list. Sastarełyja naviny z domu, pra vučobu, paśpiachova pieraniesieny hrypus, pra sabačku z vulharnaju mianuškaju Bim dy biespraśvietnuju maru pajechać u Čechiju pa «Aŭdzi-80», i abaviazkovym refrenam idzie zaklik pryjechać da chaty. Adno razanuła voka: «... babie Mašy spaŭniajecca, jak i Kastryčnickaj revalucyi, 80 hadoŭ...» Padumaŭ, dościp taki. U našaj siam'i nie było tradycyi vieści adlik času ad hetaj daty. Ale nastupnaja staronka całkam abvierhła hetuju versiju.
«Andranik, u nas u Biełarusi ŭsio spakojna. Nia vier pahałoskam, što ŭ nas siłaju nasadžajecca dyktatura Łukašenki, a vier mnie. Tut pravodziacca lekcyi j nijakaha teraryzmu. A sadžajuć členaŭ BNF, za toje, što jany chulihanili dy škodzili. Sioleta aźviarełyja benefoŭcy pabili milicyju j paraskidvali milicyjskija mašyny. Jany imknulisia parušyć paradak, ale milicyja nie zastałasia ŭ baku. Jana źbiła chulihanaŭ dubinkami j pasadziła ich u turmu. Strašna było hladzieć, jak aźviarełyja benefoŭcy raskidvali darahija milicejskija mašyny (u majho brata, vidać, jak u taho Kaźleviča z «Załatoha cialaci», aŭtamabilny punkcik), i źbivali milicyju. A kiraŭniki BeNeFe, ratujučy svaju skuru, admaŭlajuć vinu, abviaščajuć haładoŭki j h.d. Heta vielmi sumna! Łukašenka hatovy mirycca z BeNeFe, ale nie vychodzić. Na hetym tydni ŭ majoj škole była lekcyja na temu palityki Łukašenki. Hetaja lekcyja nikomu nie spadabałasia. Ja naohuł nia słuchaŭ i ŭpotajki spaŭ. A nastaŭniki pilnavali, kab vučni słuchali lektara, ale ja akazaŭsia sprytniejšym. Ja viedaju, navošta pravodziłasia hetaja lekcyja! Jany (mienavita tajamničyja «jany») admysłova Heta praviali, kab u budučyni Łukašenka pieramoh na vybarach». A dalej, jak i ničoha takoha, bracik moj piša pra pieršyja tamy «Biełaruskaj encyklapedyi», jakija nabyła mnie matka.
Paśla pračytańnia ŭ maju hałavu paleźli pytańni. Navošta jon heta napisaŭ? Z ułasnaje achvoty, albo pasłuchaŭsia jakoha dobraha dziadźku z pahonami? Upłyŭ maich zaŭsiody skieptyčna nastrojenych da palityki baćkoŭ na takuju chadu dumak — małavierahodny. I tut jašče hetaja paranaidalnaja praha stać uładalnikam patrymanaj «Aŭdzi-80». Paabiacali zapłacić?..
Kali jon heta napisaŭ z ułasnaje achvoty, to vočy jamu nie raspluščyš nijakimi knižkami pra mienskija viosny dy kipučyja čekisckija raboty. Darosły čałaviek. Jon nia budzie na ich surjozna hladzieć, jak ja nia zdatny ŭsprymać patas «Sovietskoj Biełoruśsii». Tut treba prydumlać niešta inšaje. Ale chaj tym zajmajucca ideolahi. Mnie ž ciažka asensavać, što małoje, za jakim ty vynosiŭ harščki, mierz u čerhach pa dziciačaje charčavańnie — vyhadavałasia na čałavieka, ź jakim niama achvoty spračacca. Jašče ja sprabavaŭ uzhadać, što šturchała mianie adkazać na mamina prycišanaje pytańnie: «Ty što chočaš — rovar ci bracika?» — «Bracika». Siońnia racyjanalnaha tłumačeńnia hetamu ŭčynku znajści nie mahu, ale j nie škaduju. Bo ad maich žadańniaŭ tady mała što zaležała, jak i mała što zaležyć ciapier.
U blizkich svajakoŭ zvyčajna vielmi padobnyja počyrki. My z bratam nie vyklučeńnie. Čužy čałaviek nie adrazu skaža, dzie majoju rukoju pisana, a dzie bratavaj.
Andranik Antanian
