Paštovaja skrynka
Kaleniku Ł. ź Pinsku. My chacieli b pačać rubryku «Antalohija biełaruskaha ŭčynku». Bo mnohija biełarusy praciahvajuć nia vieryć u svaju historyju. Voś u Vas u Pinsku ŭ 1946 hodzie partyzany padkłali bombu ŭ zali, dzie prachodziła abłasnaja kanferencyja KPSS. Mabyć jašče žyvyja ludzi, jakija heta pamiatajuć, mahčyma jašče žyvyja tyja, chto ździajśniaŭ hety akt supracivu, i tyja, chto ŭdzielničaŭ tady ŭ partschodzie. Kab ža niechta znajšoŭ ich... Voś heta «ludzi na fonie historyi».
Jurasiu H. ź Bieraścia. U spravie nabyćcia knihi «10 viakoŭ biełaruskaj historyi» kantaktujcie: «Kniha— poštaj/ Sotvar» (220005, Miensk, a/s 13, teł. (017) 228 45 88) abo «Kniha—poštaj/Kulturny kantakt» (220085, Miensk, a/s 5, teł. (017) 249 08 88). Pasprabujcie zapytacca taksama ŭ Bieraści na siadzibie BNF abo ŭ kniharni Maładoha Frontu (teł. 20 13 95).
Andreju K. z Homiela. Specyjalna dasyłać nia možam — padatkavaja inspekcyja nie daje. Da 25-ha jašče možna padpisacca. Śpiašajciesia.
Kastusiu A. ź Miensku. Bo kalanijalnaja ŭłada pryščaplała stahodździami jarłyki da ŭsiaho biełaruskaha. «Rasiejskaja kultura i mova bolš raźvityja (pryhožyja, karysnyja, patrebnyja...) za biełaruskija», — kazali jany, a mieli na ŭvazie «Vy pavinny pracavać na nas, a my pravić vami, bo vy ludzi druhoha hatunku. A kali chočacie, kab my padzialilisia z vami ŭładaju, dyk stańcie takimi, jak my, usio žyćcio pierajmajcie nas». Sami jany ciapier užo cudoŭna razumiejuć, što toj, chto padładžvajecca i tolki paŭtaraje, toj vyrakaje siabie ceły viek być «druhoha hatunku», jak razumiejuć i toje, što niama movaŭ bolš i mienš raźvitych, niama symboliki samoj saboju «dobraj» abo «drennaj» — ale trymajucca za svaju ŭładu. Nie kryŭdavać treba, a nastupać: my — siła prahresiŭnaja, a jany reakcyjnaja. Nu, a katory naš za imi paŭtaraje, toj prosta durań-samajed. A my žyviamo svaim žyćciom.
Uładzimieru M. z Homiela. U 1991 hodzie siarod tych, chto ŭnosiŭ bieł-čyrvona-bieły ściah u parlament, byŭ Ciciankoŭ, a Łukašenka pobač išoŭ.
Marcinesu ź Miensku. Na biełaruskich rečkach jość maršruty «kurortnyja» — Ašmianka, naprykład, dzie nadta hrybnyja lasy i šmat stajanak; jość takija, što nazyvajuć «na katehoryju» — sa štučnymi pieraškodami, jak Kotra ŭ Katranskaj puščy; jość sapraŭdy ciažkija, jak bałotnaja Biarezina ŭ zapaviedniku, dzie ŭ źlivu nia znojdzieš i kupy dla prypynku; jość prosta hieraičnyja — Ipuć u pavodku, napačatku traŭnia; jość absalutna fantastyčnyja, jak Biesiadź, ale tam radyjacyja; jość kanalizavanyja i prosta niecikavyja, jak Uša abo Zachodniaja Biarezina abo Ščara, ale, płyvučy pa ich, razumieješ, što «nia ŭ hetym reč»... Najcikaviejšaja rečka, naturalna, nieviadomaja. Choć vypravy «NN» najbolš zapaminalnyja byli na pamiežnych rečkach, kali my prypłyvali na Viciebščynu abo Mahiloŭščynu z Pskoŭščyny, Smalenščyny abo navat Ćvierščyny. U takich vypravach nadta šmat niečakanaściaŭ i bahata čaho dla paraŭnańnia.
V.M. z Navapołacku. Vaša apaviadańnie časopisnaje, a my takich užo nie drukujem daŭno, bo pastanavili ŭrešcie zrabicca hazetaj. Choć sama ideja cyklu vielmi cikavaja. Kab ža bolš pra pieśni.
